باران
که روزی
ضرباهنگ قدم‌های‌مان بود
امروز
بهانه‌ای است
برای نیامدنت
پی نوشت:
شعر از شاعری که سال‌ها پیش برایم خواند و من هیچ وقت اسمش را نفهمیدم و عکس از هوای امروز تهران
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر