۱/۱۱/۱۳۸۸

رد پا

می گویند تروریست هایی که به سوی قربانیان رستوران میکونوس آتش گشودند، پیش از شلیک چند فحش رکیک و آبدار هم بر زبان آوردند تا خدای ناکرده قربانیان به اشتباه تصور نکنند که از سوی گروهی غیر ایرانی مورد حمله قرار گرفتند؛ چند فحش آبدار وطنی مانند امضای تروریست ها در صحنه جرم امکان بروز هر اشتباهی را برطرف می کرد!

گویا آنان که چراغ زندگی امیدرضامیرصیافی را در بهترین سال های جوانی خاموش کردند نیز در بیم و هراس بودند که خدای ناکرده خون او به گردن دیگری نیفتد؛ و یا شاید ثواب و پاداش مرگ او را به پای کس دیگری ننویسند؛ پس برای برطرف کردن هرگونه ابهام و تردید در وبلاگش نوشتند: «درود بر خمینی، خامنه ای و حکومت اسلامی؛ مرگ بر منافق، آمریکا، اسراییل و انگلیس».


پی نوشت:

کمیته گزارشگران بدون مرز اعتقاد دارد «احتمالا میرصیافی به قتل رسیده است».

واکنش ها به مرگ میرصیافی را از اینجا بخوانید.

برای اطلاع بیشتر از ترور میکونوس و دیگر ترورهای ایرانیان در اروپا «جنایت مقدس» را ببینید.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

افسوس

اسم پسرمان را می گذاشتیم آرش؛ البته اگر بچه می خواستی؛ خودم برایش قصه می گفتم؛ نمی گذاشتم همه کارها گردن تو بیفتد؛ تو باید خانمی می کردی؛ آنقدر پول در می آوردم که برایت کلفت و نوکر بگیرم؛ نمی گذاشتم دست به سیاه و سفیدی بزنی؛ اگر هم نمی شد خودم نوکریت را می کردم؛ تو فقط باید چشم هایت را به من می دادی؛ نگاهت را؛ تماشای چشم هایت برای جابجا کردن کوه ها هم کافی بود.

زیاد کار نمی کردم؛ وقتم برای تو بود؛ می بردمت تا جهان را ببینی؛ از دیوار چین و اهرام مصر گرفته تا سواحل برزیل؛ عیدها می بردمت شمال، یک ویلای جنگلی ساکت و آرام تا تنهاییمان را کسی آلوده نکند؛ شب ها موهایت را نوازش می کردم، برایت شعر می گفتم؛ ساز یاد می گرفتم و برایت می نواختم؛ صدایم هرچه بود تو دوست داشتی؛ خوشبخت می شدیم،

اگر من اخراج نمی شدم؛ اگر تو ترکم نمی کردی.

پی نوشت:

هنوز در لذت خواندن این داستان 150 کلمه ای هستم؛ دیدم کسی من را برای نوشتن داستان دعوت نمی کند گفتم خودم دست به کار شوم!

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۱۰/۱۳۸۸

ناامیدی

(مدت ها بود که از انتشار نوشته هایی با حجم بالا پرهیز می کردم؛ اما گاهی حرف هایی در ذهن جمع می شوند که باید نوشته شوند؛ نوشته شوند و منتشر شوند؛ حتی اگر کسی حوصله خواندن یک مطلب 2000کلمه ای را نداشته باشد، دست کم خیالت راحت است که 2000کلمه از ذهنت خارج شده، شاید کمی سبک تر شده باشی!)

آنقدر آرام وارد شدند که نفهمیدم کی تعدادشان از 100هزار نفر هم عبور کرد؛ طبقه دوم که پر شد دور تا دور طبقه به صورت فشرده تماشاگر ایستاده بود؛ امکان ندارد آزادی تا کنون چنین جمعیتی را به خود دیده باشد؛ اگر هم دیده، چنین آرامش عجیبی نداشته اند. حتی آغاز مسابقه نیز هیچ استرسی را به جمعیت وارد نکرد. همه آرام بودند. آرام آرام، تا کم کم شور مسابقه این آرامش را با خود برد.

شعارها بیش از هرچیز و مطابق معمول تحت تاثیر لیدرهای استادیوم بود؛ لیدرهایی که این بار به بلندگو هم مجهز شده بودند؛ البته طبقه دوم ورزشگاه باز هم مثل همیشه به حال خود رها شده بود و بکری خاصی داشت؛ با این حال این طبقه هم بیشتر از شعارهای طبقه پایین پیروی می کرد. تا اواخر نیمه اول تقریبا تمام شعارها منظم و در حمایت از تیم بود ولی نتیجه تساوی و بازی کسل کننده کم کم زمزمه های اعتراض را در گوشه و کنار پدید آورد و در نهایت کار به تشویق «علی کریمی» رسید. اما جو همچنان آرام بود.

با شروع نیمه دوم باز هم همه چیز منظم شد، شعارهای پراکنده حمایت از کریمی هم کاهش پیدا کرده بود تا اینکه گل اول را ایران به ثمر رساند. استادیوم منفجر شد؛ این انفجار شاید طبیعی به نظر برسد اما من می گویم این طور نبود؛ شاید شور و خوشحالی ابتدایی به مانند همیشه بود اما من ورزشگاه زیاد رفته ام، بازی های حساس تری را هم دیده ام و در دقایق حساس تری گل های هیجان انگیزتری را هم به یاد دارم؛ اما هیچ وقت چنین شادی عجیب و ممتدی را به خاطر نمی آورم. همان موقع به این فکر افتادم که این تنها یک گل نبوده است، اتفاق خاصی رخ داده؛ مردم چیزی بیشتر از برد در یک مسابقه فوتبال دیده اند و شادی فراتری حتی از شکست اعراب را تجربه می کنند؛ این مسئله واقعا جای تعمل داشت اما پایان بازی تردیدم را قطعیت بخشید!

دو گل؛ اولی بازی را به تساوی و ورزشگاه را به سکوت کشاند و دومی همه چیز را نابود کرد؛ شعارها تغییر کرده بودند؛ علی دایی از اوج آسمان به قهقهرا سقوط کرده بود؛ تصاویر احمدی نژاد ناپدید شدند؛ معلوم نبود تعداد آنان که در بهت و سکوت به سر می برند بیشتر است یا آنان که فریاد اعتراضشان به هوا بلند شده؛ هیچ چیز از هیچ منطقی پیروی نمی کرد؛ یکی فریاد می زد «ما منتظر سومیش هستیم»؛ اکثریت به «دایی» حمله می کردند؛ گروهی بازیکنان عربستان را تشویق می کردند؛ تعدادی در بحت و حیرت به سر می بردند؛ عده ای به قدم های شوم رییس جمهور نفرین می فرستادند و از همه عجیب تر، تعداد زیادی می خندیدند و شوخی می کردند!

خروج بیش از 100هزار تماشاچی روز شنبه، آرام ترین خروجی بود که در تاریخ حضورم در ورزشگاه به یاد دارم؛ تمام اعتراضات و فریادها در ورزشگاه باقی ماند و در راه های خروجی آرامشی سنگین حکم فرما شده بود؛ صحبت ها از بحث های در گوشی تجاوز نمی کرد؛ کسی عصبی به نظر نمی رسید؛ حتی همچنان تعداد زیادی مشغول شوخی بودند؛ هیچ شیشه ای شکسته نشد؛ شعارها، حتی علیه سرمربی تیم ملی نیز فراموش شده بودند؛ کسی با کس دیگر درگیر نشد؛ هیچ کس هیچ کس را هل نداد؛ آخرین تصاویری که به یاد دارم دست زدن ها و کمی هم رقصیدن های درون اتوبوس با چند آهنگی بود که از گوشی های تلفن پخش می شد؛ قضاوت ها در مورد بازی خیلی زود فراموش شدند و بحث های ورزشی دیگر ادامه پیدا نکردند.

***

نمی دانم تاثیر یک اتفاق کوتاه مدت است و یا به واقع تفسیر درستی است که گمان می کنم تاریخ سرزمین ما سرشار است از افراط ها و تفریط ها؛ سرشار است از کم تحملی ها و بی طاقتی ها. مردمی که زمانی در سایه امپراطوری هخامنشی بر جهانیان حکومت می کردند به محض بروز نارضایتی از این سلسله در برابر حمله یونانیان سر تسلیم فرود آوردند. ساسانیان را در دوره فساد حاکمیت مذهبی در برابر حمله اعراب تنها گذاشتند؛ تیغ تیز شمشیر مغول ها را به جانشینان خلیفه مسلمین ترجیح دادند و خفت تسلیم شدن در برابر محمود افغان را در برابر لذت انتقام از شاه سلطان حسین پذیرفتند. یک بار در برابر بیداد شاهان قاجار یکپارپه فریاد عدالت خانه و مشروطه سردادند و تنها چند سال بعد، خسته از ناآرامی های مشروطیت دوباره به سایه استبداد پناه بردند و رضاخان را ناجی کشور خواندند. آن گاه که کاسه صبرشان در برابر آخرین پادشاه لبریز شد به هیچ چیز کمتر از حمام های خون و اعدام های دسته جمعی رضایت ندادند و آنچنان واکنشی در برابر دستگاه سلطنت نشان دادند که حتی ظاهری مرتب و صورتی تراشیده را بر نتافتند! زمانی که گمان کردند مردی به عرصه انتخابات آمده که از جنسی متفاوت از کلیت حاکمیت موجود است با آرایی خیره کننده و افسانه ای بر جنبش اصلاحات مهر تایید زدند و در کمتر از یک دهه آنچنان از پیشرفت های گام به گام و تغییرات ناچیز کشور ناامید شدند که گویی سرنوشت خود و کشورشان را به بازی و شوخی گرفتند تا معجزه ای در هزاره سوم رقم بزنند.

اینها تصاویری بودند که در دقایق پایانی دیدار ایران و عربستان از مقابل چشم من عبور می کردند. درست در زمانی که علی دایی در کمتر از 10 دقیقه یک بار به عنوان یک قهرمان ملی مورد تشویق قرار گرفت و سپس به عنوان یک جنایت کار مورد خشم و غضب واقع شد. اما برای آرامش نهایی دلیل دیگری به ذهنم رسید؛ گویی موج افراط ها و تفریط ها بر ساحلی از سکوت و آرامش فرود آمده و دستخوش سکونی همیشگی شده است. سکونی از جنس تسلیم.

***

نزدیک به 12 سال پیش، در روزهایی مشابه تیم ملی فوتبال ایران دیداری حساس و حیاتی را در مقابل ژاپن واگزار کرد. برنده دیدار به صورت مستقیم به جام جهانی صعود می کرد و شاید تصور می شد که بازنده در مصاف با استرالیا شانسی نخواهد داشت. باخت ایران موضوع دور از انتظاری نبود اما واکنش عمومی مردم را کمتر کسی می توانست پیش بینی کند. آنچنان فضایی از امید و رضایت از عملکرد بازیکنان و کادر فنی وجود داشت که اگر کسی نتیجه را نمی دانست گمان می کرد یک پیروزی قاطع نصیب ایرانیها شده است. این شاید تنها نمونه ای از نوع خود باشد که تیم فوتبال ایران علی رغم واگذار کردن چنین دیدار حساسی مورد حمایت و رضایت عمومی قرار گرفته باشد. حمایتی که چندی بعد به حماسه ملبورن انجامید و دست آخر یک پیروزی ملی برای ایرانیان رقم خورد.

شاید یک کارشناس فوتبال تفاوت واکنش مردمی به نتیجه شکست در این دو دیدار تیم ملی را به نحوه عملکرد تیم در درون زمین نسبت دهد. شاید استدلال شود که ایران 12 سال پیش در برابر ژاپن علی رغم شکستی که متحمل شد بازی زیبا و تهاجمی ای را ارایه کرد که همین مسئله مورد توجه و تایید مردم قرار گرفت؛ اما در برابر عربستان، علاوه بر نتیجه پایانی، تیم ایران بازی ناامید کننده و ضعیفی را نیز به نمایش در آورد. اما من گمان نمی کنم که این تنها دلیل برای چنین اختلافی در واکنش عمومی باشد. من عامل اصلی را در بطن خود جامعه می بینم.

***

12 سال پیش جامعه ایرانی با هزاران امید قدم در راهی جدید گذاشته بود. راهی که خود و با دست و رای خود آن را پدید آورده بود. راهی سرشار از امیدواری به تغییر و خوش بینی به آینده. ایرانی سال 76 باور کرده بود که هرچند مشکلات بزرگ و موانع بسیارند، اما صبر، پایداری و اتحاد می تواند سلاحی باشد که هر رقیبی را از پای در می آورد. فضای جامعه ایران در سال های پایانی دهه هفتاد سرشار بود از امیدها و خوش بینی ها، رضایت ها و لبخندها، پایداری ها و صبوری ها؛ برای ایرانی اواخر دهه هفتاد هیچ چیز غیر ممکن نبود؛ کشورش دوباره متولد شده بود و قرار بود تا گام به گام رشد کند، همه چیز را دوباره بسازد و این بار «به میل نسل جوان خود». اما کابوسی فرا رسید که همه امیدها را به کام یاس کشاند.

دقیقا نمی دانم از چه زمانی؛ شاید بتوان به قول معروفی که نمی دانم از کیست (شاید ارنست همینگوی) گفت: «به مرور، اما ناگهانی»؛ آری؛ به مرور اما ناگهانی جامعه امیدوار ایرانی در منجلابی از سکون، رخوت، یاس و ناامیدی فرو رفت. حقارت های یکی پس از دیگری از راه می رسیدند؛ جامعه جهانی حقارت ملی را به ما تحمیل می کرد؛ سران کشورها از پذیرش رییس جمهور کشور ما سر باز می زدند؛ جوامع متمدن ما را به ریشخند و تمسخر گرفته بودند؛ حتی کشورهای کوچکی چون امارات نیز به خود اجازه می دادند احساسات ملی ما را به بازی بگیرند. در داخل کشور نیز اوضاع بهتری وجود نداشت. شما حتی در خیابان نیز مورد تحقیر قرار می گرفتید؛ به خاطر طرز پوششتان مورد هجمه، ضرب و شتم و بازداشت نیروهای امنیتی قرار می گیرید؛ تصاویر برخوردهای تحقیرآمیز با شما و همنوعانتان همه جا منتشر می شدند و رسانه های دولتی از آنها با افتخار یاد می کردند. تبعیض ها هر روز عریان تر و رسمی تر اعمال می شدند. تبعیض های جنسیتی(1)؛ تبعیض های مذهبی(2) و عقیدتی(3)؛ تبعیض های قومیتی و نژادی (4)و حتی تبعیض هایی منطقه ای(5)!

فشار فقر و بیکاری که کمر جامعه را خم کرده بود با لبخندهای تمسخرآمیز رییس جمهور در تلویزیون پاسخ داده می شد؛ همه شواهدی که زندگی را بر شما تباه کرده بودند به سادگی تکذیب می شدند؛ گوجه فرنگی گران نشده است! آمارهای اعتیاد از اساس دروغ هستند؛ زندانی سیاسی سیاه نمایی دشمنان است؛ تورم کاهش یافته؛ آزادترین کشور دنیا را داریم و حتی یک همجنس گرا هم در کشور وجود ندارد!

ایرانی نه تنها همه چیز را از دست و امیدهایش را بر باد رفته می دید، بلکه حتی فریادش را در گلو خفه می کرد. ایرانی پشیمان از انقلاب و سرخورده از اصلاحات دیگر هیچ روزنه امیدی برای تغییر نمی یافت؛ گویی همه باید بپذیرند که سرنوشت این کشور باقی ماندن در تباهی و پرداخت کفاره گناهانی است که نمی دانیم چه زمانی مرتکب شده ایم. دیگر نه امیدی به آینده خود داریم و نه حتی کورسویی در زندگی نسل های بعدی می بینیم. همه چیز از دست رفته و همه این را در سکوتی مبهم پذیرفته اند. ما همه «سیزیف» های زمانه خود شده ایم.

شاید کمی داستان سرایی و گسسته به نظر آید؛ شاید پراکندگی اش برقراری ارتباط آن با موضوع را دشوار کند، اما اینها تمام آن فکرهایی بود که هنگام بازگشت از استادیوم از ذهن من عبور می کرد؛ تمام این تصاویر را در چهره تک تک تماشاگرانی که به آرامی استادیوم را ترک می کردند می دیدم. به نظرم آمد همه این جمعیت به یک امید پا به استادیوم گذاشته بودند؛ همه خبر محکومیت این ملت را به مجازاتی ابدی شنیده اند و حتی باور کرده اند اما در اعماق وجودشان ناامیدانه در انتظار معجزه ای، در انتظار اتفاقی هرچند ساده هستند تا بار دیگر امید را به دلهایشان باز گرداند؛ تا بار دیگر به خود دلداری بدهند که خداوند با این کشور قهر نکرده؛ که اهورا مزدای ایرانیان سرزمینش را ترک نکرده است. حتی یک پیروزی ساده، حتی یک برد در زمین فوتبال می توانست تمامی سیاهی ها را، تمامی نحوستی که تک تک ما را در بر گرفته نابود کند؛ ما می توانستیم دوباره به پرواز در آییم؛ می توانستیم دوباره از یک کور سوی روشن شعله های فروزنده بیفروزیم و مشعل های امید بلند کنیم؛ ما همه آمده بودیم تا ببینیم این بار هم از خاکستر وطن ققنوسی جوان به پرواز در می آید؛ ما همه آمده بودیم تا باز هم نام ایران را پیروزی و سرفراز بر زبان بیاوریم، ما همه می خواستیم دوباره به وطن، نه، که به خودمان افتخار کنیم، بازیکنان ما آخرین لشکر از سربازان وطن بودند که به میدان درآمدند اما...

سکوت و آرامش تماشاگران در هنگام خروج از ورزشگاه برای من به منزله پذیرش نهایی یک خبر بد بود. خبری بسیار تلخ که مدت ها ناباورانه و ناامیدانه از پذیرش آن تفره رفته بودیم و به دنبال روزنه ای برای گریز از آن می گشتیم اما در نهایت همه پذیرفتیم که در برابر دست های پرقدرت تقدیر راهی جز تسلیم نداریم. آرام از استادیوم خارج شدیم تا در سکوت خود را برای زندگی در جامعه جدید آماده کنیم؛ جامعه تحقیر شده، تباه و بدون افتخار ایرانی.

پانویس:

1- به عنوان یک نمونه: سهمیه بندی جنسیتی

2- به عنوان دو نمونه: برخورد با دراویش و هموطنان بهایی

3- به عنوان یک نمونه: سهمیه 40 درصدی بسیج در کنکور

4- پیشتر در این مورد در همین وبلاگ نوشته بودم

5- به عنوان یک نمونه: سهمیه بندی مناطق در کنکور


تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۰۹/۱۳۸۸

یک پیشنهاد

* پیشنهاد کردن این داستان کوتاه ارزش یک پست را داشت؛ نمی دانم از دیشب که خواندمش تا الآن چطور دوام آوردم؟!
* باز هم «یک نفر در آب دارد می سپارد جان»؛ این نوروز قرار است به خون چند نفر رنگین شود؟
* بالاخره دیدمش؛ «همیشه پای یک زن در میان است» رو می گم!
* استادیوم بودم، فعلا نمی خوام ولی در موردش می نویسم.

۱/۰۸/۱۳۸۸

ده نمکی چماق به دست را ترجیح می دهم

اخراجی های2 هم رکورد می شکند؛ این خبر قابل پیش بینی بود هرچند فیلم حتی به بخش مسابقه جشنواره فجر راه نیافته بود. این سه گانه من را به وحشت می اندازد! سه گانه «فرهنگی شدن چماق به دست هایی همچون ده نمکی»؛ «تایید سطحی بودن این فرهنگی شدن، حتی توسط داوران جشنواره فجر» و در نهایت «اقبال عمومی به فرهنگ مبتذلی که از طریق چماق به دست های سابق ترویج می شود».

پیش از این هم گفته بودم نمی توانم ده نمکی فیلم ساز را به ده نمکی چماق به دست ترجیح دهم. ده نمکی چماق به دست دست کم دو نکته مثبت داشت: اول آنکه افکار مبتذل و خشونت چماق داران را در لباس و ظاهری برازنده مطرح می کرد و از این بابت تشخیص و قضاوت در مورد آنها برای هر بی خبری نیز ممکن بود. دوم اینکه مشاهده نتایج و تبعات این گونه تفکرات و اعمال واکنشی درخور در تمامی جامعه ایجاد می کرد؛ واکنشی که خواه ناخواه حرکت به سوی اعتدال و تسامح بود. در نهایت تنها ضرر این چماق به دستی عریان، چند جای ضخم و چند سر شکسته و نهایتا خون -با این شرایط پای مال شده- شهید عزت ابراهیم نژاد بود.

اما ده نمکی فرو رفته در پوستین هنری دست کم دو نکته منفی دارد؛ اول آنکه با استتار گروه های فشار در پس پرده هایی نظیر پرده سینما، در ظاهر آرامشی را به جامعه تلقین می کند که مانند لالایی برای فرو رفتن در خواب غفلت عمل می کند. اگر تا دیروز همه می خواستند بدانند چه کسانی هستند که چماق به سر ملت می کوبند و از کجا خط می گیرند و با کدام پشتوانه و حمایت ها این همه آزادی و امکانات در اختیار دارند، امروز برای هیچ کس اهمیت ندارد انبوهی از رانت های کم سابقه چطور و از کدام دست پنهان در اختیار یک به اصطلاح کارگردان قرار می گیرد.

دوم اینکه ابتذال فکری چماق داران اگر تا دیروز تنها بر جسم جامعه ضربه وارد می کرد امروز روح و فرهنگ و ریشه آن را هدف گرفته است. امروز هنر کشور است که در معرض چماق گروه های فشار قرار گرفته است. اگر تا دیروز ضربات چوب و چماق نمی توانست افکار جوانان را از خواسته هایشان دور کند، امروز مخدر فرهنگی چماق داران است که سطح فکر و دید جامعه را تا مبتذل ترین حد ممکن پایین می آورد. (شاید 10 سال پیش برای حذف فیلمی به مانند «درباره الی» جنجال ها به راه می افتاد و همین جناب ده نمکی مجبور می شد برای سرکوب اعتراضات دست به سلاح ببرد؛ اما امروز با مسکن اخراجی های2 درباره الی را به زباله دان فراموشی پرتاب می کنند). در نهایت به عنوان تنها نکته مثبت ورود امثال ده نمکی به عرصه سینما، می توان امیدوار بود برخورد با این فضای متفاوت تا حدودی افکار افراطی چنین چهره هایی را تغییر دهد که در چنین حالتی نیز برای من جای چند پرسش باقی می ماند:

یک کشور و یک جامعه چقدر توان دارد که برای تغییر تک تک این افراد بخواهد چنین هزینه ای بپردازد؟ آقایان چه تافته جدا بافته ای هستند که باید یکی یکی آنها را جدا کرد و هزار و یک جور امکانات در اختیارشان قرار داد تا شاید، -فقط شاید- کمی معتدل و قابل تحمل شوند؟ آیا همان مقدار که فضای فرهنگی و هنری شعور و فرهنگ این آقایان را بالا می برد، در تعادل و تقابل، این نوادر نیز سطح کلی فرهنگ و هنر کشور را پایین نمی کشند؟ از دیدگاه من گرفتن چماق از دست ده نمکی و دادن پستانکی نظیر سینما به دستان او، تزریق مخدر به کل جامعه ای است که دردهای مضمنش نیازمند درمانی ریشه ای هستند.

پی نوشت:

* این را هم نباید فراموش کرد که ده نمکی از معدود نمونه های راه یافته به آشکارترین لایحه فرهنگی کشور است که امکان نقدش وجود دارد؛ دیگر همقطارانش که در وزارت خانه های ارشاد و یا علوم رخنه کرده اند امروز با کت و شلوار و ژستی قانونی جوانان و دانشجویان را سرکوب می کنند.
* در جلسه ای که گمان می کنم سال گذشته بسیج دانشگاه شریف باحضور ده نمکی برگزار کرد، ایشان با لحنی تمسخر آمیز و در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان جمله ای گفت با مضمون «ما هنوز هم اگر لازم باشد چماق بر می داریم» که اتفاقا با استقبال و تشویق حضار بسیجی مواجه شد. دست کم اگر این افراد در ظاهر از گذشته خود تبری می جستند می شد تا حدودی به این روند امیدوار بود.

* دوستان زیادی نظری مخالف این دارند؛ از راز سر به مهر و تلخ نوشته های یک مشهدی بخوانید و «برساحل سلامت» را از دست ندهید.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۰۶/۱۳۸۸

وکیل الدوله ها

به این عبارت دقت کنید: «ضمنا مجلس هشتم تا این لحظه یکی از آرام ترین و منطقی ترین مجالس هفت دوره گذشته بوده و ابدا بداخلاقی سیاسی نداشته است». این عبارات حکیمانه بخشی از یادداشتی است تحت عنوان «رفتارشناسی و شخصیت سیاسی علی لاریجانی» به قلم «حسین غفوری فرد» در سالنامه اعتماد. متنی سرشار از تملق و گویا به قصد توجیه تمامی رفتارهای لاریجانی در قامت رییس هشتمین مجلس جمهوری اسلامی.

گمان می کنم گاه یک اشاره کوچک می تواند بهتر از هفتاد من کاغذ سیاه شده نمایانگر نگرش یک شخص باشد؛ عبارت ذکر شده از جناب غفوری فرد نیز برای من به خوبی نمایانگر دیدگاه ایشان نسبت به شان مجلس و جایگاه نمایندگان آن است؛ وقتی نماینده ای که قرار است زبان گویای مردم در مجلسی باشد که دست کم بر روی کاغذ در راس امور قرار دارد افتخار می کند که مجلس کوچکترین مانعی بر سر راه دولت ایجاد نکرده و از اظهار نظرهای مستقل مجلس و انتقاد نسبت به اشتباهات فاحش دولت به عنوان «بداخلاقی سیاسی» نام می برد دیگر چگونه می توان به چنین مجلسی دلخوش کرد و آن را «خانه مردم» دانست؟

ای کاش آقای غفوری فرد توضیح می دادند که نماینده و یا نمایندگان مردم چگونه می توانند «بداخلاقی سیاسی» کنند؟ ایشان در ادامه برای نمونه به ماجرای خارج کردن استیضاح وزیر کشاورزی از دستور کار مجلس نیز اشاره می کنند و این را نیز نکته مثبتی در کارنامه لاریجانی و دیگر اعضای هیات رییسه مجلس می دانند. واقعا بر عاقبت مجلسی که برای ایجادش خون ها داده شده باید گریست که اینک به جای آنکه جایگاهی باشد برای «وکیل الرعایا»ها، محملی شده است برای «وکیل الدوله»ها.

پی نوشت:
مطالعه سالنامه اعتماد را به تازگی آغاز کرده ام اما تا همین جا نیز می توانم آن را به همه دوستان پیشنهاد کنم، به ویژه «ناگفته های محمدباقر قاليباف از حادثه خوابگاه طرشت» را.

اوین باز هم قربانی گرفته است؛ این چه نوروز خونین و این چه سکوت سنگینی است که نصیب ما شده؟
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۰۵/۱۳۸۸

مورد عجیب بنجامین باتن

«مورد عجیب بنجامین باتن»، برخلاف نام و ایده داستان یک ماجرای کاملا عادی است، تصویری زیبا از زندگی واقعی و روزمره ای که همه ما تجربه کرده ایم و یا در انتظار آن هستیم. سرگذشت بنجامین باتن و تمام اطرافیانی که به قول خودش «می آیند و می روند» سرگذشت خود ما است که آمده ایم و خواهیم رفت؛ به همان سادگی و به همان پیچیدگی.

گمان می کنم تمام این داستان برای پذیرش یک حقیقت در زندگی به وجود آمده بود: «تسلیم در دستان پر قدرت تقدیر». این تقدیر جبر ناخواسته ای که انسان را اسیر خود می سازد و اختیارش را مورد تردید قرار می دهد نیست، این تنها واقعیتی است که زندگی در بستر آن شکل می گیرد و پایان می یابد؛ با همه زشتی ها و زیبایی هایش، با همه فرازها و نشیب هایش؛ با همه تلخی ها و شیرینی هایش. گمان می کنم بهترین توصیف از این تسلیم را بنجامین از زبان «کاپیتان مایک» نقل و سپس تکرار می کند:

آدم می تونه مثل یک سگ هار سر همه اتفاقاتی که افتاده عصبانی بشه
می تونه قسم بده، می تونه سرنوشت رو نفرین کنه
اما وقتی می رسه به ته خط
دیگه باید قبول کنه

پی نوشت:
دوست دارم در مورد هرچیز که می بینم و یا می خوانم چیزی بنویسم، اما بعضی مواقع امکانش نیست، دست کم با یک بار دیدن و یا خواندن؛ Revolutionary Road یکی از این موارد بود؛ باید یک بار دیگر فیلم را ببینم؛ تا آن موقع مطلبی که در وبلاگ یک پزشک در این مورد نوشته شده را توصیه می کنم.

رادیو مجمع دیوانگان در تعطیلات نوروزی بیکار نمانده؛ یک داستان دیگر در راه است؛ البته باید کمی صبر کرد:)
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۰۴/۱۳۸۸

وقتی همه خوابیم

از آخرین فیلم جناب بیضایی آنقدر بدشنیده بودم که وقتی وارد سینما شدم واقعا انتظار تماشای یک «افتضاح هنری» را می کشیدم؛ اما «وقتی همه خوابیم» واقعا مستحق این همه حمله نبود؛ شاید بتوانم بگویم حتی انتظارهای بسیاری که از بهرام بیضایی می رود نیز نمی تواند توجیه مناسبی برای این همه انتقاد باشد.

«وقتی همه خوابیم» فیلمی بود با تمام مشخصه های همیشگی آثار بیضایی؛ ضرباهنگ آثار بیضایی هنوز در حال شتاب گرفتن است؛ تلاش برای ایجاد نوعی حس دلهره همچنان در جای جای اثر به چشم می خورد؛ تیتراژ و آغاز فیلم مانند امضای بهارم بیضایی آشنا به نظر می رسد؛ دیالوگ ها نیز مانند بازیگران در بدترین حالت هم بهتر از متوسط بودند و در نهایت ایده داستان کمی متفاوت بود و از این نظر نیز می توان گفت بیضایی هنوز حرف های جدیدی برای سینمای ایرانی دارد؛ با این حال انتقادها چندان هم بی پایه نبود.

اولین چیزی که در هنگام تماشای فیلم به ذهنم رسید مدت آن بود؛ احساس می کردم فیلم نزدیک به 150 دقیقه طول کشیده است؛ اگر بدانید زمان واقعی فیلم 90 دقیقه است شاید بتوانید منظورم را به خوبی درک کنید. تاکیدهای بیش از حد بر روی مفاهیمی که لطف آنها به گزیده گویی است، گذشته از طولانی کردن فیلم، احساسی بیش از خستگی را در بیننده ایجاد می کند.

اما برای شخص من، مهم ترین ایراد اثر جدید بیضایی، بیان ناقص مرضی است که سینمای ما بدان دچار شده و اتفاقا تمام هدف فیلم نیز بر روی باز کردن آن متمرکز شده است. تا زمانی که هیچ کس به مشکلات سینمای کشور اشاره نکرده است می توان امیدوار بود که این درد بازگو نشده روزی سر باز خواهد کرد و همه چیز عیان خواهد شد؛ اما زمانی که یک نفر –به ویژه آنکه آن یک نفر بهرام بیضایی باشد- همت می کند که این مشکلات را به تصویر بکشد دیگر نمی توان پذیرفت که بازگویی مسائل یک بعدی باشد. برای شخص من هیچ چیز نمی تواند توجیه کند که مشکلاتی نظیر سانسور، فشارهای حکومتی دخالت های دولتی و هزار و یک بخش نامه عجیب و غریب برای محدود کردن فیلمسازان به این سادگی از فهرست مشکلات سینمای کشور حذف گردد و تمام کاسه کوزه ها بر سر سرمایه گذاران پرمدعا اما ناآشنا با کار هنری شکسته شود. اگر از این حجم بالای مشکلات سینمای کشور، تنها همین نمونه آخری قابل طرح بود، ای کاش اصلا جناب بیضایی یک فیلم خود را به این مسئله اختصاص نمی داد.

پی نوشت:
برای دیدن آخرین اثر بهرام بیضایی بدون تردید با مشکل بلیط مواجه نخواهید شد؛ از صف های چند صد نفری در برابر سینماها وحشت نکنید؛ ملت همیشه در صحنه برای تماشای شاهکار «مسعود ده نمکی» سر و دست می شکنند نه بهرام بیضایی.

هنوز هم نمی توانم با چنین دیدگاهی به فیلمساز شدن ده نمکی کنار بیایم؛ دلیلم را یک روز می نویسم.

به اسم فیلم دقت کنید: «وقتی همه خوابیم»؛ نه «وقتی همه خواب بودیم»!

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱/۰۲/۱۳۸۸

کوتاه از میان اخبار

سال 1388، سال گاو، پر خبر و جنجالی شروع شده است. تنها به سه مورد اشاره کوتاهی می کنم:

آیت الله خامنه ای در پیام نوروزی خود بر اصلاح الگوی مصرف تاکید کرده و امسال را به این نام نام گذاری کرده است. (من در هیچ کجای قانون ندیدم که حق نامگذاری سال ها از اختیارات رهبری قلمداد شده باشد) به نظرم چنین سخنانی مصداق کامل «دست پیش گرفتن برای پس نیفتادن» است. درست در سالی که مشکلات اقتصادی مردم به اوج خود رسیده و به قول معروف «کفگیر به ته دیگ خورده» و تمام کارشناسان بی سابقه ترین تورم و بحران اقتصادی را پیش بینی می کنند، آقای خامنه ای از مردم درخواست می کنند که زیاد گوشی عوض نکنند و سعی کنند این همه پول بی زبان را بیهوده ریخت و پاش نکنند! چشم آقا!

آقای خاتمی دلایل چهارگانه ای برای انصراف از نامزدی انتخابات مطرح کرده است. در نگاه اول مهمترین دلیل همان دلیل چهارم است که گفته اند «حاضر نیستم وارد بازی‌ای شوم که بازیگردانش دیگران هستند». اما اگر از این دلیل که بیانش از زبان خاتمی یک اقدام کاملا متهورانه و برای من امیدوار کننده محسوب می شود صرف نظر کنیم، دست کم در دو دلیل از سه دلیل دیگر جناب خاتمی آنچنان بر روی «من» تاکید می کنند که ناخودآگاه به یاد جمله معروف «من دولت تعیین می کنم...» می افتم؛ خوی خودرأیی –اگر نگوییم دیکتاتوری- به یک ژن نهفته در درون ما ایرانی ها بدل شده است.

حسین شریعتمداری چه می گوید؟ نمی دانم! جواد روح چیزهایی در این مورد نوشته اما باز هم منظور برادر شریعتمداری را درک نمی کنم؛ فقط می توانم به دو گزینه احتمالی شک داشته باشم؛ اول اینکه باز هم نوعی تهدید غیرمستقیم در دستور کار توپخانه کیهان قرار گرفته است؛ دوم اینکه شریعتمداری قصد دارد از نزدیک شدن احتمالی معتقدان به ولایت فقیه به اردوگاه موسوی جلوگیری کند! هرچه هست اطمینان دارم برادر حسین چیزی را بدون دلیل مطرح نمی کند.

پی نوشت:
محمد معینی در مورد پیان نوروزی رهبر چند مطلب نوشته است.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۳۰/۱۳۸۷

نوروز

عید شده؛ تلخ ترین عید عمرم را در غیاب «آقاجون» تجربه کردم؛ برای من که 24 نوروز را در کنار سفره هفت سین آقاجون جشن گرفته بودم، دیگر نوروز بدون او معنایی ندارد؛ نمی دانم چرا باید تمام تلخی هایی که هر یک می توانست یک نوروز را برایم تیره کند یکجا به سراغم آمد؛ شاید هم حکمتش در همین بود؛ یک نوروز کاملا تباه شده بهتر از چند نوروز مکدر شده است. دلم می خواست دوباره به سراغ شعرهای قدیمی بروم؛ شعرهایی که مدت ها برایم ممنوعه شده بودند؛ رفتم:

...
این چه رازی است که هر بار بهار
با عزای دل ما می آید

نوروز به شادی

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۲۹/۱۳۸۷

خانه تکانی

فردا عیده ولی من هنوز خونه تکونی نکردم؛ خیلی چیزها هست که باید بریزمشون دور؛ یکم سخت شده؛ آخه مدت ها ته قلبم جا خوش کرده بودند و به این سادگی جدا نمی شن؛ اما عید بهترین وقت برای خونه تکونیه؛ برای دور ریختن تمام چیزهایی که ارزش نگه داشتن رو ندارند.


پی نوشت:
اوین همچنان قربانی می گیرد؛ نوروزمان هم بوی خون گرفته

۱۲/۲۷/۱۳۸۷

این وداع اخلاقی نبود

هرچند با حضور میرحسین موسوی انصراف سیدمحمد خاتمی از نامزدی ریاست جمهوری قابل پیش بینی بود اما باز هم شنیدن این خبر من را شوکه کرد. جدا از این شوک که دست هایم را سست کرده بود، سعی کردم صبر کنم تا واکنش تعدادی از دوستان را هم به این کناره گیری ببینم و بعد اظهار نظر کنم اما متاسفانه هیچ کدام از واکنش ها را نپسندیدم که با تمام احترامی که به دوستان دارم سعی می کنم مختصر و کوتاه توضیح دهم:

سامان صفرزایی عزیز اخلاق مداری و «پایبندی به وعده» خاتمی را ستوده است، اما از نظر من خاتمی تنها یک اشتباهش را با یک اشتباه دیگر تشدید کرد. امروز دیگر به سادگی می توان تایید کرد خاتمی زمانی که اعلام کرد «یا من می آیم یا میرحسین» شرایط را کامل نسنجیده بود و علی رغم تصوری که دست کم من در آن زمان داشتم به هیچ وجه با جناب موسوی هماهنگ نبود. این ناهماهنگی با اعلام نامزدی خاتمی اوج گرفت و در نهایت هم ورود میرحسین به صحنه همه چیز را آشکار کرد. کناره گیری خاتمی در این شرایط تنها ادامه دادن مسیری بود که از ابتدا به اشتباه بنیان گذاشته شده بود. سرنوشت جریان اصلاحات –که خواه ناخواه سیدمحمد خاتمی رهبر و نماد آن به حساب می آید- از ابتدا نیز نباید به عملکرد کسی که از اصلاح طلب خواندن خود اکراه دارد پیوند می خورد.

سمیه توحیدلو نیز با انشگت گذاشتن بر روی اخلاق گرایی خاتمی معتقد است «بابت این تصمیمش (کناره گیری از انتخابات) و بابت بهایی که برای حفظ اخلاق در سیاست پرداخت از او باید متشکر بود». به شدت با این تعریف سنتی از اخلاق گرایی سیاسی نیز مخالفم و اتفاقا آن را کاملا ضد اخلاقی می دانم. شاید وفای به عهد در شرایط عادی نوعی اخلاق گرایی به حساب آید، اما اساسا پیمان بستن بر سر مسئله ای که به هیچ وجه شخصی نیست از بنیان غیراخلاقی است تا چه رسد به وفا و ادای آن. خاتمی تنها گزینه و تنها شانس بخش عمده ای از نیروهای اصلاح طلب و تحول خواه کشور بود. نامزد شدن وی تنها به شخص او مربوط نبود که بخواهد بر سر آن با کسی پیمان ببندد. برای من اخلاق گرایی مدرن در عرصه سیاسی این بود که خاتمی چه در زمان نامزد شدن و چه به هنگام کناره گیری نظر اطرافیان و حامیان واقعی خود را جویا می شد که در هیچ کدام از این دو مورد جناب سیدخندان به نظرات نزدیک ترین حامیانش وقعیی ننهاد. چطور می توان ناامید کردن خالص ترین هوادارن خاتمی را به دلیل پیمانی که ناسنجیده و عجولانه بر زبان آمده بود «اخلاقی» خواند؟ با کدام منطق می توان تصمیمات خودسرانه فردی را که در جایگاه یک رهبر سیاسی و یا حتی سیاسی-اجتماعی قرار گرفته «اخلاقی» دانست؟

اما مهدی محسنی عزیز لبه تیغ انتقاد را به سوی میرحسین موسوی نشانه رفته است و به گمان من جای این پرسش را باقی گذاشته است که «چرا باید میرحسین موسوی را لایق سرزنش بدانیم؟ آیا او هیچ گاه به صراحت و یا در لفافه خود را اصلاح طلب خوانده بود که امروز به خاطر وارد شدن یک ضربه به اردوگاه اصلاحات از وی گله کنیم؟ آیا او با جماعت اصلاح طلب پیمانی بسته بود که اینک نقض کرده باشد؟ نکند فراموش کرده ایم که سیدخندان ما تمام پیمان هایش را یک طرفه با نخست وزیر بازنشسته بسته بود و اعلام کرده بود؟ من که هیچ گاه به یاد ندارم میرحسین مهر تاییدی بر سخنان خاتمی زده باشد که امروز بخواهم از وی گلایه کنم. موسوی با مرام و دیدگاه خود وارد عرصه شده است و هنوز دست یاری به سوی اصلاح طلبان دراز نکرده که بخواهیم در ازای آن چیزی از او طلب کنیم یا انتقادی به عملکردش وارد کنیم.*

در نهایت اعتراف می کنم خود من نیز تصور می کردم خاتمی برای این دور از انتخابات و احتمالا ریاست جمهوری برنامه مشخصی دارد و همین باعث شده بود بیش از حد امیدوار باشم. اکنون که مشخص شده جناب خاتمی حتی برای نامزدی خود در انتخابات هم برنامه ای نداشته تا چه رسد به دوران ریاست جمهوری احتمالی اش دیگر زمانی برای افسوس خوردن باقی نمی ماند. به اعتقاد من بهترین کاری که اصلاح طلبان واقعی می توانند در این شرایط انجام دهند برنامه ریزی و اجرای خواست های خود از پایین ترین سطوح ممکن است. اگر قرار باشد روزی شاهد جامعه ای ساختارمند با دولتی مدرن باشیم نباید در انتظار یک معجزه بمانیم. گمان می کنم که دولت میرحسین هم در صورت پیروزی بتواند شرایط نسبتا مناسبی برای شکل گیری و رشد مجدد نهادهای مدنی ایجاد کند؛ بهتر است از همین امروز به فکر برنامه های آینده و نقش خود در مسیر تحقق چنین اهدافی باشیم. به امید اینکه در سال های آینده دست کم آنان که قرار است نقش رهبری جریان اصلاحات را به عهده بگیرند به ساده ترین اصول دموکراسی و یا تشکیلات مدرن پایبند شوند و در اتخاذ تصمیماتی با چنین حدی از اهمیت به نظر جمعی احترام بگذارند.

پی نوشت:
* یادداشت جمهور را که خواندم به نظرم رسید که مهدی محسنی عزیز این بیت را فراموش کرده که:
بیگانه اگر می شکند حرفی نیست . . . . از دوست بپرسید چرا می شکند


تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۲۵/۱۳۸۷

تا مرد سخن نگفته باشد...

جناب میرحسین مدتی است که قفل سکوت را شکسته اند. قفل سکوتی که سال ها بود به مصداق پوششی تمامی داشته ها و نداشته هایشان را پنهان کرده بود؛ اما این روزها حرف و خبر از آخرین نخست وزیر ایران بسیار است و به همین میزان امکان نقد و سنجش ایشان افزایش یافته است. اما اگر جدیدترین سخنان ایشان را در حسینیه نازی آباد ملاک سنجش قرار دهیم تنها می توان یک نتیجه گیری از شخصیت جناب موسوی به دست آورد: «مردی منجمد در تاریخ»!

آقای میرحسین که 20 سال است تنها به عنوان نخست وزیر دوران جنگ شناخته شده اند پس از سال ها سکوت نه تنها یک برنامه نیم بند برای نجات و رهبری کشور در صورت پیروزی خود ارایه نکردند، بلکه حتی مانند سنت همیشگی نامزدهای انتخاباتی کشور ما یک شعار انتخاباتی هم ارایه نکردند تا شاید از قبل آن بتوان به رویکردهای کلی دولت ایشان دست یافت.

محور سخنان مردی که 20 سال سکوت کرده بود و قرار است محور اجماع اصلاح طلبان قرار گیرد «اسلام ناب محمدی» بود. جدا از اینکه تعاریف آقای موسوی از این ترکیب تکراری و دست مال شده درست به اندازه خود آن ترکیب قدیمی و پوسیده است، برای من جای این پرسش باقی مانده است که: «آقای میرحسین! واقعا تمامی این اصرارها بر نامزد شدنتان فقط برای تکرار همین حرف ها بود؟ یعنی آن «احساس وظیفه»ای که شما را وادار به شرکت در انتخابات کرد بود همین طرح مجدد اسلام ناب محمدی بود؟ آیا تمامی برنامه های شما برای نجات کشوری به بزرگی ایران، آن هم در قرن 21، بازگشت به اسلام ناب محمدی است؟ واقعا که خسته نباشید».

پی نوشت:

نمی دانم برای پوپولیست بودن آیا فقط باید قیافه زشتی داشت؟ به مردی که برای صحبت کردن از ساده ترین مسایل دست به دامان «سریال حضرت یوسف» می شود چه می گویید؟

وبلاگ نویسان هوادار خاتمی تکانی خورده اند؛ برای پیوستن به اینجا سر بزنید.

فاحشگی در فرهنگ ما معنای تثبیت شده ای دارد که تا حدودی در سال های اخیر در حال گسترش است. برای مثال «فواحش مطبوعاتی» ترکیبی بود که یکی از حضرات برای نامیدن خبرنگاران روزنامه خودش به کار برده بود! بنده هم اعتقاد دارم مدت ها است عده ای به «فاحشگی سیاسی» روی آورده اند؛ یک عده از همین حضرات مدام پیامک های کناره گیری سیدمحمد خاتمی را منتشر می کنند که فعلا از ذکر نامشان خودداری می کنم.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۲۱/۱۳۸۷

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

میرحسین هم آمد؛ کسی که فقط می دانم (و گویا می دانیم) که آخرین نخست وزیر کشور بوده است. گمان می کردم (و به نظر می کنیم) که مرد اقتصاد کوپنی بوده است و خودش می گوید تنها از سر ناچاری بوده است. کسی که 12 سال پیش انتظارش را می کشیدیم و نیامد؛ چهار سال پیش التماسش را کردیم و نیامد؛ و امروز که با وجود خاتمی از حضورش بی نیازیم به اصرار پا به عرصه انتخابات گذاشته است.

نمی دانم جناب میرحسین را باید اصلاح طلب بدانیم یا خیر؛ اصلاح طلبان سعی دارند او را از خود بدانند و اصولگرایان تلاش می کنند، محض احتیاط هم که شده، این ادعا را بی پایه بخوانند؛ خودش هم که از موضع بالا و فراجناحی دم می زند و در زمانه ای که کروبی هم لزوم حزب گرایی را درک کرده، حتی زیر بار جناح گرایی نمی رود.هرچه هست و هرکه هست برای من، به مانند خیلی های دیگر ساده ترین و دم دست ترین پرسش ها در مورد او از همه حیاتی تر هستند:

آقای موسوی! چرا چهار سال پیش نیامدید؟ چرا آن زمان که همه التماستان کردند تاقچه بالا گذاشتید و شرط پشت شرط حواله کردید و دم از شبکه اختصاصی و نیروی انتظامی زدید؟ آن زمان میان نامزدهای اصلاح طلب اتحاد و ائتلافی وجود داشت؟ آن زمان احساس «وظیفه» نمی کردید؟ حتما باید مملکت به گل می نشست تا قدمی به پیش بگذارید؟ بر فرض هم که اینگونه باشد؛ هدفتان از آمدن چیست؟ اگر پیاده سازی یک برنامه مشخص و مدون است که همان چهار سال پیش و در ادامه دولت اصلاحات بهترین فرصت برای چنین کاری را داشتید و استفاده نکردید؛ امروز دیگر بر ویرانه های دولت نهم چه برنامه ریزی نجات بخشی می خواهید انجام دهید؟ اگر هم هدفتان تنها نجات کشور از دست احمدی نژاد است که باید عرض شود: «نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی»! دیگر نیازی هم به زحمت عالی نیست؛ خوشنام تر و موجه تر و البته محبوب تر از شما همین حالا هم در عرصه حضور دارد؛ اگر واجب کفایی هم بود دیگر حجتی برای نامزد شدن شما وجود نداشت.

نمی خواهم تندروی کنم و یا حرفی بزنم که در آینده پشیمان شوم؛ تاکید می کنم که انتخاب من در این دوره بدون تردید سیدمحمد خاتمی خواهد بود، هرچند ناگفته پیدا است که اگر خاتمی به سود شما کنار بکشد من هم تبعیت می کنم و نام شما را جایگزین می کنم؛ اما اگر قرار بر تصمیم گیری من بود در بهترین حالت شما را معاون دوم سید محمد خاتمی، پس از محمد رضا خاتمی اعلام می کردم.

پی نوشت:
چرا خاتمی را به میرحسین ترجیح می دهم؟ -سمیه توحیدلو-
میرحسین کوپن تخریب خود را اعلام کرد -محمودجواد روح-
سه شنبه سیاه احمدی نژاد -حرف حساب-
درباره آمدن آقای موسوی -محمدعلی ابطحی-

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۲۰/۱۳۸۷

سه حکم تعلیق برای اعضای انجمن شریف

به دنبال احضار 9 نفر از اعضای انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف، تا کنون سه حکم «یک ترم تعلیق از تحصیل» برای این دانشجویان صادر شده است. اتهام این سه تن که دو نفر از آنها از اعضای شورای مرکزی انجمن شریف هستند شرکت در تجمع غیرقانونی 16آذر در دانشگاه تهران اعلام شده است. هنوز از سرنوشت احکام شش تن دیگر از احضار شدگان به کمیته انضباطی خبری نیست. احکام صادره بدوی بوده و اعتراض این سه دانشجو به کمیته انضباطی دانشگاه ارایه شده است. اعتراض دانشجویان بیش از هر چیز به روند غیرقانونی برگزاری کمیته انضباطی باز می گردد.

بنابر ماده 113 قانون آیین دادرسی کیفری به هنگام دعوت از متهمان برای حضور در مراجع قضایی، برگ احضاریه باید مشخصا اتهام وارده به فرد را ذکر کند که در هیچ یک از 9 احضاریه ای که به دانشجویان ارایه شده چنین مسئله ای رعایت نشده است. پس از این مورد نیز هیچ مدرک و یا سندی برای اثبات اتهام دانشجویان ارایه نشده و درخواست متهمان مبنی بر مشاهده دلایل و مستندات تا کنون از سوی مسوولین کمیته انضباطی بی پاسخ مانده است. غیرقانونی بودن تجمع برای بزرگداشت روز دانشجو و همخوانی نداشتن اتهام وارده با حکم صادره از دیگر موارد مورد اعتراض دانشجویان به کمیته انضباطی دانشگاه صنعتی شریف بوده است.

پی نوشت:

بیانیه ۱۴۰۳ نفر از اساتید دانشگاه،معلمین، دانشجویان و اهالی کردستان برای آزادی فوری فرهاد حاج میرزایی

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

درخت انجیر معابد

«درخت انجیر معابد» آخرین رمان محمود بود که این هم تمام شد؛ دلم برای فضای گرم و شرجی داستان های محمود تنگ خواهد شد. اما نکته ای که با پایان کتاب به ذهنم رسید تلاش برای نوشتن نقدی بر آن بود. تا کنون بر هیچ اثری نقدی ننوشته ام اساسا هم چنین آموزشی ندیده ام؛ اما اگر نخواهم نام نقد را بر این نوشته بگذارم می توانم آن را به عنوان نظرات شخصی ام در مورد رمان منتشر کنم. کمترین حاصلی که برای خودم دارد این است که با مرور آن در آینده هم می توانم به دیدگاه های خودم در زمان خواندن کتاب پی ببرم و هم با اصلاح ایرادات این نوشته به مرور با نگاه متفاوتی رمان بخوانم.


خوشحال و البته ممنون می شوم اگر این نوشته را مورد نقد قرار دهید.
نقدی بر درخت انجیر معابد




تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۱۹/۱۳۸۷

نکند که ما مرغ عزا و عروسی باشیم

گمان نمی کنم هیچ کس بتواند از آمار دقیق دانشجویانی که تنها ظرف یک ماه گذشته بازداشت و یا به کمیته های انضباطی احضار شده اند خبر بدهد؛ آمار قربانیان بقای دولت مهرورز هر روز بالا و بالاتر می رود و تمامی این هزینه ها نه از ترس حرکت دانشجویان به سوی تحریم انتخابات، بلکه بدون هیچ تردیدی در جهت این تصمیم گیری انجام می شود.

معروف بود که در کشور ما در آستانه برگزاری هر انتخابات فضای سیاسی کشور تا حدودی بازتر می شود اما به نظر انتخابات دهمین ریاست جمهوری کشور یک نمونه استثنا است. هر کسی هم نتواند پیش بینی کند، دولت مردان عدالت محور به خوبی می دانند اگر دانشجویان بخواهند حضور گسترده ای در انتخابات داشته باشند انتخاب آنها محمود احمدی نژاد نخواهد بود؛ پس چه راهی بهتر از آنکه به زور چوب و چماق و زندان آنان را از شرکت در انتخابات ناامید کنند تا با پیوستن به جناح تحریم اردوگاه حامیان اصلاحات را خلوت تر کنند؟

برای من نه جای تعجب دارد و نه جای افسوس که دانشجویان اولین قربانیان بازگشت کشور به مسیر اصلاحات باشند؛ ترس من از آن است که این قربانیان روزهای بلا فردای خوشی نیز –اگر چنین روزی در کار باشد- باز هم قربانی شوند. خطاب چنین هشداری را تنها می توانم شخص سید محمد خاتمی بدانم: آقای خاتمی، این روزها را هیچ گاه فراموش نکنید؛ فراموش نکنید اگر شما برای بازگشت اصلاحات به عرصه رسمی کشور عزم خود را جزم کردید هزینه اش را چه کسانی پرداختند؛ آقای خاتمی؛ از حمایت های امروزتان که کم کم ناامید می شویم؛ شما را به خدا آن روز را نیاورید که باز هم در دولت احتمالی شما همین دانشجویان قربانی شوند.

پی نوشت:
از انجمن شریف خبرهای بدی به گوش می رسد، امیدوارم به خیر بگذرد
فعلا تنها کسی که دست به کار شده کروبی است
اوضاع دانشجویان دربند امیرکبیر وخیم است
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

فرزاد کمانگر را آزاد کنید

نمی توانم جنایتی در دارفور را محکوم کنم؛ نه در دارفور و نه در هیچ نقطه دیگری در خارج از این مرز؛ نه اینکه محکومیت سهمیه داشته باشد و اگر این یکی را محکوم کنی و برایش تاسف بخوری دیگر نوبت به دیگران نمی رسد؛ در دنیایی که جنایت کردن پایانی ندارد چرا محکوم کردن جنایات باید محدودیتی داشته باشد؟ اما برای من مسئله این است که تا زمامی که هم وطنان خودم در کشور خودم و توسط مسوولین حکومتی خودم کشته می شوند نمی توانم به جنایت کار دیگری در گوشه دیگری از دنیا انتقاد کنم. چراغی که به خانه روا است به مسجد حرام است.

برای تاسف خوردن در مرگ «امیرحسین حشمت ساران» کمی دیر شده است؛ اما برای «فرزاد کمانگر» همچنان امید بازگشت به زندگی وجود دارد. نمی توانم تصور کنم روزی خبر اعدام کمانگر اعلام شود. کاش آن روز هرگز نرسد.

پی نوشت:
آخرین پیام صوتی زنده یاد امیر حسین حشمت ساران حشمت
مدافعان یک جنایت پیشه را از وبلاگ «مجتبی سمیع نژاد» بخوانید

۱۲/۱۳/۱۳۸۷

رادیو مجمع دیوانگان

«رادیو مجمع دیوانگان» هم بالاخره راه اندازی شد. وبلاگ ویژه پادکست های من که از آن با همان نام «رادیو مجمع دیوانگان» یاد خواهم کرد مکانی است که بیشتر تلاش می کنم کتابخوانی هایم در آن قرار دهم. بجز کتاب های گویا، شاید سری هم به دنیای پادکست سازی زدم و به واقع برنامه هایی که شایسته نام «رادیویی» باشند تولید کردم.

در حال حاضر «رادیو مجمع دیوانگان» با داستان «زنده به گور» اثر «صادق هدایت» به روز است. تنها یک مشکل وجود دارد که قسمت سوم پیش از قسمت دوم منتشر شده و این به دلیل تسلط نداشتن من به سایت Padomatic است. حل می شود؛ به زودی.

با یک کلیک بر روی اینجا در رادیو مجمع دیوانگان عضو شوید.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

چه کسانی گرد کروبی جمع می شوند؟

نمی دانم چرا تمام آنانکه با اشتباهات خود دستاویز مناسبی را برای لجن پراکنی های رقبا بر چهره اصلاحات فراهم کردند امروز در گرد شیخ الشیوخ کروبی جمع شده اند و اتفاقا گذشته خود را فراموش کرده اند؟ به این لیست دقت کنید:

غلامحسین کرباسچی: شهردار توانای تهران از پشتوانه های جبهه دوم خرداد محسوب می شد. پخش تلویزیونی دفاعیات وی در دادگاه نه تنها نتوانست محبوبیتش را کاهش دهد، که حتی نتیجه معکوس داد؛ با این حال امروز و پس از خارج شدن از فضای احساسی و سیاسی پرونده وی، می توان به خوبی قضاوت کرد هرچند انگیزه تشکیل دادگاه وی تنها ضربه زدن به اصلاحات بود، با این حال باید اعتراف کنیم که فساد مالی و حاتم بخشی های فراقانونی او اثبات شده بود. دلایلی همچون «پایین بودن دستمزد قانونی برای استخدام مدیران کارآمد» و یا «موافقت شخص دوم نظام» (منظور رییس جمهور وقت هاشمی رفسنجانی بود) به هیچ وجه توجیهی برای پاداش های غیرقانونی وی به مدیرانش نبودند. دست کم برای جناحی که با شعار «قانون گرایی» بر روی کار آمده بود این یک تناقض آشکار محسوب می شد.*

عباس عبدی: مردی که مدت ها در کنار سعید حجاریان نام وی به عنوان تئوریسین اصلاح طلبان بر زبان می آمد. عبدی که دست کم برای بساری از هم نسلان من به یکی از اسطوره های اصلاحات بدل شده بود در ماجرای دفاعیاتش در دادگاه ضربه ای به اصلاحات زد که شاید نظیرش هیچ گاه تکرار نشد. درست در زمانی که همه انتظار داشتند وی با دفاعیاتش در دادگاه نه تنها از خود و جریان اصلاحات دفاع کند، بلکه رسوایی بزرگی برای پرونده سازان به بار آورد او با پذیرش همه اتهامات و اعتراف به گناه همه را شوکه کرد. جدا از اینکه چه عواملی باعث شد که عبدی در زندان با قاضی مرتضوی توافق کند و از دفاعیاتش صرف نظر کند، سرانجام دادگاه او سوگ و سکوت در اردوگاه اصلاح طلبان بود و ولوله و شادی در جبهه بحران سازان.

محمد قوچانی: در تاریخ هشت ساله اصلاحات شاید بتوان تحصن نمایندگان مجلس ششم را مهم ترین رخ داد سیاسی کشور پس از وقایع کوی دانشگاه دانست. درست در زمانی که به نظر می رسید نتیجه این تحصن سرنوشت و آینده اصلاحات و البته کشور را تعیین خواهد کرد سردبیر روزنامه شرق در اقدامی عجیب تصمیم به یک ماجراجویی گرفت. انتشار تصویر محسن میردامادی بر سر میز غذا، با تیتر استهزاء آمیز «آغاز روزه سیاسی متحصنین» چنان ضربه ای به وجهه نمایندگان معترض زد که امثال برادر شریعتمداری به خوابشان هم نمی دیدند. غضنفر مطبوعات که زمانی شدیدترین و حتی توهین آمیز ترین حملات را به هاشمی رفسنجانی می کرد، بعدها قلمش را در خدمت ستایش از وی در آورد و سرانجام و در آخرین اسباب کشی خود سر از اردوگاه «اعتماد ملی» در آورد. وی پس از آنکه به سمت «مشاور مطبوعاتی کروبی» درآمد مدعی شد «مشاور کروبی هستم ولی به اعتماد ملی نمی روم»؛ اما این ادعای جناب قوچانی نیز مانند منش همیشگی وی در فضای سیاسی دوامی نداشت.

عطاءالله مهاجرانی-جمیله کدیور**: مهاجرانی را شاید بتوان محبوب ترین وزیر خاتمی دانست؛ محبوبیت کم نظیر در کنار سخنوری وی توانست حتی استیضاح کنندگانش را نیز از پا درآورد و کار را به جایی برساند که بسیاری او را گزینه آینده اصلاح طلبان پس از کناره گیری خاتمی بدانند. با این حال ماجرای عجیب و غریب ازدواج های موقت وی نه تنها پرونده سیاسی ایشان را کاملا مختومه کرد و سبب شد تا به همراه خانواده جلای وطن کند، بلکه دست مایه مناسبی برای لجن پراکنی های بدگویان در زمینه رسوایی های اخلاقی اصلاح طلبان پدید آورد.

پی نوشت:

* متن دفاعیات کرباسچی را بر روی وب پیدا نکردم. باید به کتاب «آخرین دفاع» مراجعه کنید.
** بهانه نوشتن این پست اظهارات جمیله کدیور در قالب یادداشتی در روزنامه اعتماد ملی بود.

این خبر را هم بعد از نوشتن پست دیدم که اینجا اضافه می کنم.



تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۱۲/۱۳۸۷

مادر

...«وقتی پهلوم بود نمی فهمیدم هست
اونقدر بهم نزدیک بود مثل پلک چشم
نمی دیدمش من احمق»...


مانده بودم از «سوته دلان» سیر شوم تا باز هوای «مادر» به سراغم بیاید؛ انتظار بی حاصلی بود؛ حکایت من و «سوته دلان» حکایت ماهی و آب شده. دل به دریا زدم؛ دل آدم هم یک اقلیم باشد، یادگارهای «علی حاتمی» پادشاه نیستند که در آن نگنجند، همه شان را می توان کنار هم نشاند، هر یک به زخمی از این دل هزار پاره می خورند؛ هرچند دیگر کار از مرهم گذشته، اکسیر عشق که بی اثر شد نوشدارو هم افاقه نمی کند؛ چاره در سکوت سوختن و ساختن است:

مرغ زیرک چون بدام افتد تحمل بایدش
پی نوشت:
دو رده بندی از فیلم های 30 سال گذشته ایران دیدم. در اینجا «مادر» بهترین فیلم تاریخ ایران با موضوع زن و نقش زنان انتخاب شده است؛ اما از این خبر به شدت تعجب کردم. با چه حسابی باید «آژانس شیشه ای» بهترین فیلم 30 ساله ایران باشد؟

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

۱۲/۱۱/۱۳۸۷

یک عمر دیر رسیدید آقای احمدی نژاد

گویا شب گذشته جناب آقای احمدی نژاد به صورت سرزده و در ساعت 10 شب وارد خوابگاه دخترانه کوی دانشگاه (خوابگاه فاطمیه) شده اند و تا حوالی ساعت 2 نصفه شب هم پای صحبت دانشجویان نشسته و مشکلات آنها را جویا شده اند. ساعت 3 نصفه شب هم وزیر علوم و رییس دانشگاه را فراخوانده و دستور پی گیری مطالبات دانشجویان را داده اند. (از آفتاب بخوانید)

فکر نمی کنم حرف زیادی بتوان در مورد چنین رفتارهایی از جانب احمدی نژاد زد؛ دیگر تازگی خود را از دست داده و جذابیتی ندارد. تنها به این دلیل که این بار مراجعه ایشان به یک مکان دانشجویی بوده است خدمتشان عرض می کنم: «دیر رسیدید آقای رییس جمهور، خیلی هم دیر رسیدید؛ شاید ساعت 10 شب برای صحبت کردن با دانشجویان خوابگاهی بیش از حد هم دیر نباشد، اما رسیدگی به مشکلات دانشجویان در شش ماهه پایان ریاست جمهوری بسیار دیر است؛ آن هم کمتر از یک هفته پس از آنکه امیرکبیر را به خاک و خون کشیدید و زندان ها را به خوابگاه دانشجویان بدل ساختید؛ نه آقای احمدی نژاد؛ باور کنید دیگر خیلی دیر است».

پی نوشت:

بیانیه شاخه دانشجویی مشارکت را در مورد وقایع اخیر از اینجا خواندم. جسارتا و با تمام احترامی که برای دوستان خودم قایل هستم کاملا خجالت آور بود. به نظر نویسندگان این بیانه نه دانشجو هستند و نه هیچ گاه در فضای جنبش دانشجویی کشور فعالیت کرده اند.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

این موتلفه ای های فداکار

جناب آقای «حبیب الله عسگراولادی تازه مسلمان» فرموده اند که «اگر مردم بدانند مجموعه حزب موتلفه اسلامي منتظر امام زمان(عج) است و تمام همتش دعوت به خير، امر به معروف و نهي از منکر است ما را مدد مي کنند». بلافاصله و هم زمان با همین اظهارات، دیگر عضو ارشد این حزب، «اسدالله بادامچیان» هم تذکراتی را در راستای امر به معروف، نهی از منکر و انتظار ظهور امام زمان خدمت مردم یادآور شده اند. در این تذکرات از مردم خواسته شده تا اینقدر صبحانه «تخم مرغ درشت، ماست، کره، پنیر، شکلات و ...» نخورند و ضمن نگهداری از مرغ و پرنده در آپارتمان های شهر تهران، در گلدان های خود سبزی کاری کنند.

ایشان با انتقاد از اصلاح طلبانی که علیه دولت جو سازی می کنند و برای فریب دادن مردم خود را آتش می زنند اعلام کرده اند که در حال تلاش برای افزایش تولید ناخالص ملی کشور هستند. به نظر می رسد اشاره ایشان تلاش های صادقانه و خالصانه برادر گرامی «عسگراولادی تازه مسلمان» به عنوان «رییس اتاق بازرگانی ایران و چین» است که حسابی تولید ناخالص ملی را بالا برده است!

پی نوشت:

در همین رابطه از محمد معینی بخوانید؛ این نوشته کمانگیر هم می تواند به بخشی از سخنان جناب بادامچیان بی ارتباط نباشد.
میان دوستان گرامی، سامان صفرزایی و محمدرضا یزدان پناه گفت و گویی در مورد عملکرد احتمالی خاتمی در دور آینده در جریان است.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید

خاتمی رقیب ندارد

زمانی که سید محمد خاتمی اعلام کرد که «یا من می آیم یا مهندس موسوی» آب پاکی بر روی دست خیلی ها ریخته شد. این حرف دو مفهوم هم زمان داشت که در عین سادگی بسیار زیرکانه به نظر می آیند. اول اینکه به تمام شایعات در خصوص نامزد نشدن خاتمی و موسوی پایان بخشید. دوم اینکه موسوی را یکی از نزدیک ترین چهره ها به خاتمی نشان داد و تمام تلاش های تبلیغاتی برای کشاندن نخست وزیر دوران جنگ به اردوگاه اصولگرایان را خنثی ساخت.

با این حال و بلافاصله پس از اعلام نامزدی خاتمی، موسوی به یک سلاح در جنگ تبلیغاتی علیه وی تبدیل شد. از یک سو هنوز گروهی از آنان که پلاکارد اصلاح طلبی را در برابر صورتشان گرفته بودند بر لزوم وارد شدن موسوی به عرصه انتخابات تاکید می کردند و حتی تلاش کردند تا بحث نامه گلایه آمیز موسوی از خاتمی را مطرح کنند. از سوی دیگر اردوگاه اصولگرایان و محافظه کاران نیز برای تخریب جایگاه منحصر به فرد خاتمی و محبوبیت کم نظیر وی آشکارا به بزرگ کردن موسوی برای کوچک خواندن خاتمی پرداختند.

هرچند اعتقاد دارم که مطرح کردن بحث رقابت میان موسوی در برابر خاتمی تنها برای تخریب چهره نامزد اصلاح طلبان است، با این حال به شدت اعتقاد دارم که حتی در صورت نامزد شدن موسوی، باز هم هیچ چیز نمی تواند در برابر آرای خیره کننده خاتمی مقاومت کند. اگر امدادهای غیبی معجزه ای بی سابقه و جنجال برانگیز رقم نزنند تردیدی ندارم که رییس جمهور آینده کشور خاتمی خواهد بود.

پی نوشت:
مطلب سمیه توحیدلو با موضوعی مشابه خواندنی است.

تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید