افراط و تفریط؛ این تنها نتیجه ای است که از مشاهده خبر بیانیه انتخاباتی دفتر تحکیم گرفتم؛ پیش از این هم نگرانی خودم را از موضع انتخاباتی تحکیم اعلام کرده بودم؛ پیش از این هم به دوستان هشدار داده بودم که مطالبات جنبش دانشجویی را در یک نامزد مشخص خلاصه نکنند و سرنوشت و آبروی هزاران فعال دانشجویی را به عملکرد یک شخص و یک دولت پیوند نزنند؛ اما دریغ که کوته نظری، کم تجربگی و از همه مهم تر؛ خود رایی دوستان تحکیم آبی را ریخت که دیگر هرگز به جوی باز نخواهد گشت. اگر جنبش دانشجویی در یک دهه گذشته با اتخاذ موضع دوری از قدرت و نقد حاکمیت تلاش کرده بود تا ذره ذره آبرویی برای خود جمع کند، تعداد انگشت شماری از اعضای کنونی تحکیم یک شبه همه آن را به باد فنا دادند. نمی دانم این دوستان چطور به خود حق دادند که برای کلیتی چنین عظیم و با سابقه اینگونه تصمیم بگیرند؟برای من مسئله نامزدی که انتخاب شده نیست؛ ابایی از این ندارم که خود به میرحسین رای خواهم داد و مخالفتم با بیانیه تحکیم می تواند به دلخوری از ترجیح کروبی تعبیر شود؛ بدون هیچ گونه ملاحظه ای اعتراف می کنم با اینکه به شخصه به موسوی رای خواهم داد اما اگر قرار بود تحکیم حتما میان موسوی و کروبی یک گزینه را انتخاب کند من هم کروبی را انتخاب می کردم؛ طبیعتا کسی که بیشتر برای دانشجویان دلسوزی کرده و در عمل حمایت صریح تر و قاطع تری از آنان داشته مهدی کروبی است؛ اما مسئله این است که بزرگترین اشتباه تحکیم پذیرش این فرض غلط بود که باید حتما از میان نامزدهای اصلاح طلب یکی را انتخاب کند. دوستانی که چندین انتخابات را بیهوده تحریم کردند و در برابر موجی از انتقادات خودخواهانه ایستادند و در مخالفت هایشان آنچنان تند رفتند که هزینه سنگین ده ها دانشجوی زندانی را به جنبش دانشجویی تحمیل کردند، به ناگاه آنچنان پا پس کشیده اند که آرمان و آرزوی ایده آل خود را ریاست جمهوری یک نامزد مشخص (باز هم نمی خواهم یادآوری کنم که آن شخص هم مهدی کروبی است) می بینند. برای من این بیانیه مهر پایانی بود بر بقای تحکیم و از این پس با چنین جماعتی هیچ گونه احساس همدلی نخواهم داشت.
پی نوشت:
ای کاش دوستان تحکیم پیش از صدور این بیانیه شتابزده به بیانیه هایی نظیر بیانیه نهضت آزادی نگاهی می انداختند.
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید
