شوخ طبعی دست اندرکاران نمایش «30» از همان طراحی پوستر آغاز می شود و به چشم می خورد؛ البته تا لحظه ورود به سالن نمایش این مسئله را نخواهید فهمید. «30» نگاهی متفاوت و سراسر طنز گونه به مشکلات دختران دارد؛ مشکلاتی که از فشارهای اجتماعی و خانوادگی ناشی از دیدگاه های سنتی ریشه می گیرد؛ هیچ نکته جدیدی در این نمایش بیان نشده است، اما هنر بزرگ آن را می توان در همین مسئله دانست که معظلاتی را که بارها و بارها بر زبان رانده شده و حتی به صورت کلیشه هایی خسته کننده درآمده اند یکی یکی برای شما مرور می کند و شما نه تنها از این تکرار مکررات خسته نمی شوید، بلکه در سراسر نمایش از شیوه اجرا و زبان ویژه داستان بر سر شوق می آیید و با بازیگران همراهی می کنید. طنز «30» و خنده هایی که بر لبان شما می نشاند، از جنسی کاملا متفاوت از شوخی های کوچه بازاری است که البته این روزها باز هم خریداران بسیاری پیدا کرده!
نمایش کاملا یکدست اجرا می شود و می توان گفت تمامی اجزای آن به بهترین وجه ممکن در کنار یکدیگر قرار گرفته اند؛ حتی می توانید مسوولان تغییر دکور، در وقفه های کوتاه میان پرده را نیز بخشی از خود اجرا تلقی کنید و به عملکرد آنها در نور کم سالن نیز دقت کرده و لذت ببرید. تغییر چهره هایی که سبب می شوند چهار بازیگر نمایش جمعا 12 نقش را به اجرا درآورند نیز جالب توجه و دلنشین است و دست آخر، ایده های خلاقانه ای که در تناسب کامل با ریتم خاص کمیک نمایش انتخاب شده اند، از طراحی صحنه و گریم گرفته تا نمایش تفکرات یک شخصیت توسط تابلوهایی که بر فراز سرش بلند می شود، همه و همه نشان از پختگی کامل ایده نمایش دز اذهان مجریان آن دارد.
به هنگام خروج از سالن، وقتی توانستید دل از خداحافظی ابتکاری بازیگران بکنید، یک بار دیگر در پوستر نمایش دقت کنید. این بار تایید خواهید کرد که زیاد هم فریب نخورده اید!
پی نوشت:
سالن اصلی تالار مولوی، ساعت 17:30 دقیقه؛ عجله کنید، گمان می کنم فرصت زیادی باقی نمانده.
برخی هم معتقدند که «سی» نگاهی سطحی به مشکلات دختران داشته است.
روز به روز تردیدم در این مورد که اجراهای دانشجویی موجود به مراتب بهتر از اجراهای اصلی در مجموعه تیاتر شهر هستند کمتر می شود؛ گمان می کنم به زودی در این مورد تفسیر خودم را بنویسم.