این روزها ساعت 8 تا 10 (20 تا 22) وقت آزاد دارید؟ اگر جواب مثبت است پس «کوکوی کبوتران حرم» را از دست ندهید؛ نمایشی آنچنان زیبا که شاید در نگاه اول جذابیتش به دلیل ابتکار استفاده از گوشی و شنیدن همزمان صداها از تمامی جهت ها باشد؛ اما بدون تردید خیلی زود شما هم خواهید پذیرفت که خود نمایش آنچنان قوی و دوست داشتنی است که هیچ نیازی به ابتکارات تبلیغاتی ندارد.«کوکوی کبوتران حرم» داستان تعدادی از زنان یک خانواده است که به همراه یک کاروان زیارتی به مشهد سفر کرده و به مدت یک هفته در یک مهمان سرا ساکن می شوند. علی رغم شروع شاد و سرزنده ای که از این جمع زنان دیده می شود، در طول نمایش کم کم زوایای تیرگه زندگی هر یک نمایان می شود که از نظر من شباعت های بسیاری نیز با هم داشتند. بیش از این نمی خواهم به خود نمایش اشاره کنم اما از یک دید کلی چند نکته نمایش برای من جذابیت خاصی داشت:
این نمایش توانسته است شجاعانه وارد ریزترین مشکلات زنانه در کشور ما شود اما به هیچ وجه تحت تاثیر شعارهای فمنیستی و یا ضدفمنیستی قرار نگیرد. قصد من رد یا تایید فعالان فمنیسم نیست؛ تنها نکته جالب برای مصون ماندن این نمایش از هژمونی سنگین ادبیات فمنیستی است.
علی رغم فضای نمایش که در ساختمانی مشرف به حرم امام رضا اتفاق می افتد و در طول نمایش مدام به این نکته اشاره می شود و باز هم علی رغم این نکته که بازیگران مدام یا در حال رفتن به حرم برای زیارت و یا در حال بازگشتن از آنجا هستند شما به هیچ وجه قرار گرفتن در یک فضای مذهبی را احساس نمی کنید. رنگ و بوی مذهب در این نمایش به هیچ وجه بیشتر از آن چیزی نیست که بیشتر مردم کشور ما آن را تجربه می کنند و یا با آن زندگی می کنند.
هرچند نمایش با یک اتفاق مشخص پایان می یابد، اما من تصور می کنم که حتی اگر این اتفاق نیز رخ نمی داد و به ناگاه نمایش پایان می گرفت هیچ چیز تغییر نمی کرد؛ در واقع این نمایش نیازمند یک داستان کلی با یک آغاز و یک پایان مشخص نیست؛ آنچه در «کوکوی کبوتران حرم» اهمیت دارد همان زندگی روزمره و سخنان «خاله زنکی» یک جمع زنانه است. این هدف به قدری پخته طراحی شده که نیازمند هیچ افزودنی دیگری نباشد.
در نهایت گمان می کنم اگر این روزها ساعت 20 در تالار «چهارسو» مجموعه تیاتر شهر حاضر شدید، احتمال دارد همدیگر را ملاقات کنیم!
پی نوشت:
کیف پولم را گم کردم؛ تمام شادی های امشب از دماغم درآمد.
به نظر تعداد کسانی که این نمایش را پیشنهاد می کنند زیاد است، دو نمونه اش را اینجا و اینجا ببینید.
چه اشکال دارد که گاه خودخواه بشویم؛ چه اشکال دارد گاه به ستایش خود بپردازیم و یا دست کم برای خودمان دل بسوزانیم؟ اینجا مال من است و من دلم می خواهد که اینجا دلم برای خودم بسوزد؛ دلم می خواهد اینجا دلم برای خودم تنگ بشود؛ بس که میان تعفن موجوداتی حقیر تنفس کردم دلم برای هوای پاک و نسیم صبح دم تنگ شده است؛ اینها کسانی نیستند که لیاقت من باشند؛ دلم می خواهد اینگونه حرف بزنم؛ دلم می خواهد بگویم اینها آنقدر حقیر و پستند که در شان من نیست حتی نگاهشان کنم؛ چشم هایم مکدر می شوند؛ دلم می خواهد بالا بیاورم از دیدنشان و تمام تهوعم را نثارشان کنم؛ نه؛ اصلا حتی دلم نمی خواهد تهوعم را هم نثارشان کنم؛ فقط می خواهم بروم؛ دیگر هیچ دلیلی برای ماندن ندارم؛ حتی یک دلیل...
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید
