هفته گذشته کنفدراسیون فوتبال آسیا به سه تن از پیش‌کسوتان فوتبال ایران به دلیل ۳۰ سال حضور و خدمت به ورزش لوح تقدیر و نشان «ستاره طلایی» تقدیم کرد. علی پروین هم در این مراسم حاضر شد تا از جانب خودش و به نمایندگی از «همایون بهزادی» و «علی جباری» جایزه را از دستان رییس جدید AFC دریافت کند. هرچند وضعیت علی‌پروین، به دلیل محبوبیت خاص او نزد هوادارن باشگاه پرسپولیس به نوعی متفاوت است، اما شرایط علی جباری و همایون بهزادی می‌تواند نشان دهد که چه سرمایه‌هایی در فوتبال این کشور وجود دارند و ما از آن‌ها غافل هستیم تا زمانی که یک نفر از آن بیرون بیاید و به گوش‌مان بخواند «این سرمایه‌هایی که شما دارید ارزش طلا دارند».(۱)
خبر دوم اینکه درست به موازات همین ماجرا، بحث دیدار خداحافظی «مهدی مهدوی‌کیا» از فوتبال سوژه رسانه‌ها شد. مساله این بود که مسوولین باشگاه پرسپولیس حاضر نشدند ستاره سابق تیم ملی و لژیونر سرشناس و محبوب ایرانی در بوندس‌لیگا را حتی برای چند دقیقه در بازی فینال جام حذفی به میدان بفرستند. پس در اقدامی بی‌سابقه، از مسوولین فوتبال کشور درخواست کردند که پیش از آغاز رسمی مسابقه فینال، دو تیم پرسپولیس و سپاهان برای پنج دقیقه به صورت نمایشی با هم بازی کنند تا مهدوی‌کیا در جریان این بازی نمایشی از فوتبال خداحافظی کند. پیشنهادی که اگر شرم‌آور نباشد، دست‌کم برای یکی از برترین ستاره‌های تاریخ فوتبال این کشور «تحقیرآمیز» خواهد بود. خوشبختانه باز هم یک عده‌ای از آن سوی دنیا صدایشان درآمد. باشگاه هامبورگ که پیش از این در تقدیر از زحمات مهدوی‌کیا نام او را در فهرست تیم منتخب قرن این باشگاه به ثبت رسانده بود اعلام کرد که حاضر است برای گرامی‌داشت بازیکن سابق خود یک بازی دوستانه با باشگاه پرسپولیس را به فهرست برنامه‌های‌ش اضافه کند تا دوباره برایمان یادآوری شود: «گلی به گوشه جمال و انصاف و قدرشناسی آن‌طرفی‌ها».(۲)
قطعا طبیعی است که در ورزش این کشور هم به مانند دیگر بخش‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شاهد بی‌برنامگی و آشفتگی باشیم. به قول معروف اگر همه چیزمان به همه چیزمان نیاید جای تعجب دارد. اما من گمان می‌کنم دست‌کم در زمینه ورزشی این شانس را داریم که هرازگاهی یکی از آن سوی دنیا بیاید و به یادمان بیاورد که چه سرمایه‌هایی در اختیار داریم. ما هم دست‌کم اینقدر عقلانیت داشته باشیم که اگر خودمان قادر به تشخیص این سرمایه‌ها نیستیم، دست‌کم به حرف «بی‌گانگان» گوش بدهیم، اما همین فرصت و امکان هم در عرصه سیاست فراهم نیست. اگر بود، شاید یک عده‌ای از آن سوی جهان می‌توانستند به یادمان بیاورند که «شما در کشور خودتان سرمایه‌ای دارید که ارزش آن را داسته که یک هزاره کامل را در تمام جهان به پیشنهاد او نام‌گزاری کنند. باور کنید چنین سرمایه‌ای ارزش آن را دارد که برای چند سال دیگر سکان هدایت کشور را به دست‌اش بدهید تا از این منجلاب روزافزون نجات پیدا کنید».
پی‌نوشت:
۱- تقدیر از پیش‌کسوتان فوتبال ایران همان‌قدر که برای من جای شادی و خوشحالی داشت، دردناک و حسرت‌برانگیز هم بود. چطور می‌شود جای خالی نام «ناصر حجازی» را در این جشنواره نادیده گرفت؟
۲- باز هم مهدی مهدوی‌کیا باید کلاهش را بالا بیندازد. فراموش نکردیم که برای «علی دایی»، برترین گلزن تاریخ فوتبال ملی جهان حتی همان پنج دقیقه بازی نمایشی هم برگزار نشد که نشد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر