خبر دردناک و تکان دهنده است. انفجار در مهاباد نزدیک به ده قربانی بر جای گذاشته است. رژه نظامی در آغاز هفته دفاع مقدس مورد حمله قرار گرفته است و نزدیک به بیست تن نیز مجروح شده اند. شواهد بسیاری می تواند انگشت اتهام را به سوی احزب منتقد کرد روانه سازد، به ویژه که رژه نیروهای ارتشی در گرامی داشت سال های جنگ که برای کردستان رنگ و بوی دیگری دارد به اندازه کافی تحریک کننده است، اما به نظر می رسد احزاب کرد، آگاه تر از هر زمان دیگری به آنچنان بلوغی دست پیدا کرده اند که در محکوم کردن این حملات لحظه ای تردید به خود راه نداده اند. کردستان خشونت نمی خواهد. تن نحیف این خاک دیگر تاب جنگ و خون ریزی ندارد. می ترسم که رخدادهایی اینچنین دوباره دستمایه ای شوند برای افزایش اعدام و سرکوب.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بیعملی و حسرت ابدی. من مدتهاست به این فکر میکنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزویاش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر