یه سبز ساده می‌پوشم، بدون حرف و بی‌فریاد

بعضی چیزها نماد می‌شوند. مثلا بعضی اسم‌ها. بعضی شعارها. بعضی رنگ‌ها، عکس‌ها، تصاویر و البته بعضی روزها. این‌ها نماد می‌شوند و می‌روند توی تاریخ می‌مانند. کل حوادث اعتراضات میدان «تیان آن من» چین و کشتار دانشجویان امروز فقط در یک عکس خلاصه می‌شود.(+) از کمون پاریس فقط شعار «غیرممکن، غیرممکن است» باقی مانده و روز «هشتم مارس» در تاریخ به عنوان نمادی از مبارزات برابری‌خواهانه به ثبت رسیده است. جنبش سبز ما هم از این قاعده تاریخی مستثنی نبوده است.

۲۵ خرداد تبلور شعار «ما بی‌شماریم» بود. روز اتحاد گسترده و اعلام حضور. «یا حسین، میرحسین» شعاری کلاسیک و نمادین شد در معرفی جنبش، همان‌طور که رنگ سبز نماد آن است. اما در این میان، ۳۰ خرداد، آن شنبه خونین، حکایت دیگری دارد.

از نگاه من، ۳۰ خرداد بارزترین نماد «نه» گفتن بود. من شعار کلیشه‌ شده «ایرانی می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد» را زیاد شنیده‌ام، اما فقط یک روز بود که به چشم خودم تبلور آن را دیدم. ۳۰ خرداد از نگاه من یعنی ملتی که به تنگ آمده است و آمده تا با حضور خودش و حتی با خون خودش فریاد بزند: «نه آقا جان، هرچه که گفتی نه، هرچه تهدید کردی نه، هرچه خط و نشان کشیدی و مکر و حیله به کار بردی نه، لشکر از پی لشکر روان کرده‌ای اما نه، تفنگ‌هایت را مسلح کرده‌ای اما نه، سینه‌هایمان را نشانه گرفته‌ای اما نه، و حالا فرمان آتش می‌دهی، اما هنوز نه و تا ابد نه».

امروز چهارمین سالگرد ۳۰ خرداد خونین است. شاید نشانه تامل برانگیزی باشد که تقریبا مصادف با این چهارمین سالگرد، یک خیزش دیگر با پیام «نه» کشور را تکان داد. این بار البته پای صندوق‌های رای و با نوشتن نام «روحانی». به هر حال، هنوز هم پیام «نه» در کشور ما تاریخ‌ساز می‌شود و هنوز هم ۳۰ خرداد بارزترین نماد آن است. به یاد آن روز که می‌افتم بخشی از ترانه «آریا آرام‌نژاد» در گوشم تکرار می‌شود:

هنوزم توی روزی که

ندا روی زمین افتاد

یه سبز ساده می‌پوشم

بدون حرف و بی‌فریاد

امروز ۳۰ خرداد است. شب جمعه تمامی شهدای جنبش سبز. بهشت زهرا، قطعه ۲۵۷، ساعت ۱۹ تا ۲۰، همراه با یک شاخه گل و یک سبز ساده و بدون حرف و بی‌فریاد...

پی‌نوشت:

اگر شما هم امروز بهشت زهرا می‌روید، اینجا + فهرستی از نام ۳۶ شهید ۳۰ خرداد ۸۸ فهرست شده است که در بیشتر موارد می‌توانید قطعه دفن آنان را در بهشت زهرا مشاهده کنید.