ارتقای امنیت انسانی، حقوقی و قضایی زنان، از طریق:
1- بازنگری کلیه قوانین و مقررات تبعیض آمیز وناعادلانه از طریق ارایه لوایح لازم.
2- اجرای اصول معطل قانون اساسی و پیگیری اصلاح قوانین و مقررات مغایر با اهداف وآرمان های آن قانون راجع به زنان .
3- تهیه و اجرای برنامه جامع توانمندسازی و حمایت از حقوق زنان در ابعاد حقوقی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی .
4- کمک به ارتقای امنیت قضایی زنان و دسترسی بیشتر آنان به سازوکارهای دادرسی عادلانه، بیطرف و سریع از طریق تعامل با سایر قوا .
5- تهیه و اجرای برنامه جامع رفع خشونت علیه زنان، از طریق اتخاذ تدابیر قانونی، بازدارنده و حفاظتی – حمایتی.
6- حمایت همه جانبه از زنان زندانی و خانوادههای زندانیان .
7- حمایت از تأمین آزادی و امنیت لازم برای رشد تشکلهای اجتماعی در زمینه صیانت از حقوق زنان .
8- حمایت از کرامت انسانی زنان و دختران و صیانت از حریم خصوصی افراد و پرهیز از امنیتی و پلیسی کردن مسایل فرهنگی .
9- رفع موانع پیش روی فعالان حوزه زنان (در چارچوب حقوق، حرمت و آزادیهای مصرح در قانون اساسی).
10- پیگیری حسن اجرای مفاد اسناد و موازین بین المللی الحاقی در خصوص حقوق انسانی زنان و تلاش برای الحاق به کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان با رعایت مقتضیات مذهبی و ملی.
11- الحاق به پروتکل الحاقی کنوانسیون پالرمو درخصوص مبارزه با قاچاق زنان وکودکان.
12- نظارت بر فراهم کردن حمایتهای قانونی، مشاورههای اجتماعی و مددکاری برای صیانت از کیان خانواده.
13- ایجاد صندوق حمایت خانواده.
14- جلب مشارکت و حمایت سازمانهای غیردولتی برای پیشبرد برنامههای مربوط به خانواده.
ارتقاء بهرهوری سرمایه انسانی زنان، از طریق:
1- منع و لغو هرگونه سهمیهبندی جنسیتی و بومی گزینی در گزینش دانشجویان دختر در ورود به دانشگاه ها و در تمام مقاطع تحصیلی.
2- تقویت مهارتهای زنان متناسب با نیازهای جامعه و تحولات فناوری، بویژه زنان خانهدار.
3- اختصاص اعتبارلازم برای رفع محرومیتها وتضمین دسترسی دختران به امکانات و فرصتهای برابر آموزشی بویژه در مناطق کمتر توسعه یافته.
4- افزایش سطح کارآیی و ارتقای مهارتهای شغلی زنان به ویژه از طریق آموزشهای کوتاه مدت و ضمن خدمت.
5- ارتقای دانش و آگاهی زنان روستایی در زمینه مکانیزه کردن کشاورزی و دامداری.
6- فراهم سازی زمینه آموزشهای غیر رسمی زنان متناسب با فرصتهای شغلی و نیاز بازار کار.
پینوشت:
برای پی گیری مجموعه یادداشت هایی که به بررسی و تشریح «برنامه دولت امید» می پردازند به بخش «چه می خواستیم؟» مراجعه کنید
مدت هاست نوشته هاتون رو دنبال می کنم و نظراتتون رو در مورد خیلی از مسائل مفید می دونم . همون طور که اطلاع دارین در کشور هایی که اقتصاد تک محصولی دارن . مثل ایران افزایش قیمت ها در مورد اون محصول روی سیاست تأثیر مستقیمی داره . انقلابات اخیر کشور ای عربی و افریقایی و وضعیت یران باعث شده تا قیمت نفت دوباره به حدود صد دلار برسه . این امر باعث میشه تا احمدی نژاد راحت تر بتونه سیاست های خودشو دنبال کنه و با استفاده از این پول به جذب بیشتر توده ی مردم با استفاده همین پول ظاهر سازی بکنه ، سیاست های مالی شو موفق نشون بده و ... این تغییرات شاید برای ما چندان گول زننده نباشه اما برای بعضی ها معنی زیادی داره . نظرتون راجع به این تغییرات و حمایت رسمی دولت ازشون چیه ؟البته جدا از بحث تبلیغات دینی این حمایت ها .
پاسخحذفمیرزا جان
پاسخحذفاینکه شما می گویید در نظر درست است. یعنی روی کاغذ با شما موافقم، اما دو نکته را نمی توانم نادیده بگیرم:
نخست اینکه به طرز عجیبی آنچه در عمل شاهدش هستیم چیز دیگری است. یعنی من خودم منتظر بودم که دولت برای سال جدید از همین منابع مالی استفاده کند و با افزایش یارانه ها نارضایتی ها را تعدیل کند؛ اما طبق خبری که شنیدم نه تنها چنین برنامه ای در دستور نیست که گویا قرار است یارانه را از 44هزار تومان به 27 هزار تومان کاهش بدهند. من یک یادداشت هم با عنوان «چاه ویل محمود پایان ندارد» نوشتم که در آنجا هم با یک حساب سرانگشتی نشان دادم دولت باید اوضاع مالی خیلی خوبی داشته باشد، اما هر روز اخبار جدیدی از کمبود بودجه و کاهش پول دولت به گوش می رسد. به نظرم توجیه اقتصادی ندارد. گویا جیب حاکمیت سوراخی دارد که من انتهایش را نمی توانم حدس بزنم، اما هرچه هست سر از جیب مردم در نمی آورد و در سطح جامعه ما روز به روز شاهد افزایش فشار اقتصادی و نارضایتی های مردم هستیم.
مسئله دوم این است که این بحران های بین المللی هیچ گاه پایدار نیستند. حکومت پهلوی را به خاطر بیاورید که از قبل جنگ اعراب با اسراییل و افزایش ناگهانی قیمت نفت ثروت افسانه ای به دست آورد. اما در نیمه دوم دهه 50 شمسی درآمدها رو به کاهش گذاشت و انفجاری رخ داد که بسیاری آن را از بزرگترین عوامل انقلاب 57 می دانند. در مورد اخیر حتی هیچ لزومی ندارد که بهای نفت کاهش پیدا کند. من احتمال می دهم که کشورهای جهان اگر تصمیم نهایی برای سرنگونی نظام را بگیرند می توانند دست کم برای یک مدت کوتاه تحریم ها را به گونه ای پیش ببرند که درآمدهای کشور قطع شده و یا دست کم کاهش پیدا کند. آمریکایی ها پیش از این هم اقدامات مشابهی انجام داده اند و مثلا با تزریق ذخایر نفتی خود و یا درخواست از کشورهایی مثل عربستان برای افزایش تولید شوک های مجازی در بازار ایجاد کرده اند.
خلاصه اینکه درآمدهای بادآورده نفتی به هیچ وجه نمی تواند تضمین قابل اتکایی برای حکومت به حساب آید.