زنان هم حق دارند، اما نه خیلی!

می‌گویند که «فضای ورزشگاه‌ها مناسب حضور زنان نیست»، (مثلا خانم مولاوردی+ می‌گوید) اما جواب نمی‌دهند که چطور تا همین یکی دو سال پیش این فضا مناسب بود؟! زنان دست‌کم در جریان مسابقات والیبال به استادیوم می‌رفتند و مشکلی هم نداشتند! آیا روند وضعیت ورزشگاه‌هایی که مردان و زنان با هم حضور داشتند رو به وخامت گذاشته بود که مجبور شدند جلوی آن را بگیرند؟ چنین ادعایی بعید است. چرا که اولا اگر اوضاع بد شود، نخستین افرادی که باید این وضعیت را گزارش دهند خود زنان حاضر در ورزشگاه هستند که گویا تا کنونی مشکلی نداشته‌اند. در ثانی، بر فرض هم که اوضاع رو به وخامت رفته باشد، تقصیر چه کسی است بجز سیاست‌های شکست خورده فرهنگی حکومت؟

من اما فکر می‌کنم مساله وخامت اوضاع فرهنگی ورزشگاه‌ها نبوده است. مساله به نظرم به یک اصل اساسی اما نانوشته در سیاست‌‌های حکومتی بر می‌گردد که می‌گوید: «زنان هم حق دارند، اما نه خیلی»! یعنی اگر در گذشته تعداد انگشت‌شماری از زنان در استادیوم‌ها حاضر می‌شدند، دلیلی نداشت که جلوی آن‌ها گرفته شود. اما وقتی شمار زنان حاضر در ورزشگاه رو به افزایش گذاشت، اوضاع کم‌کم به حد نامطلوب رسید: «زنان هم به استادیوم بروند، اما نه خیلی»! شاهد مثال می‌خواهید؟ در همین استادیوم‌های فوتبال، در ظاهر زنان خارجی حق حضور دارند، اما دم خروس کجا بیرون می‌زند؟ وقتی که با تیم افغانستان بازی می‌کنیم و نزدیک به ۸۰ هزار نفر به استادیوم می‌روند و معلوم می‌شود که مجوز ورود زنان کشورهای خارجی هم به این دلیل صادر شده که معمولا تعداد‌شان از چند ده نفر تجاوز نمی‌کند؛ اما اگر مثل بازی افغانستان زیاد شدند آنجا هم ممنوع می‌شوند!

* * *

نوروز سال ۹۲، وقتی قرار بر تبلیغات انتخاباتی بود، دولت احمدی‌نژاد به بهانه تجلیل از تسهیل‌گران سفرهای نوروزی فراخوان حضور در استادیوم آزادی را داد. (گزارش مجمعدیوانگان+ را بخوانید) همه مقدمات و تدارکات برای میزبانی از یک جمعیت ۱۰۰ هزارنفری طراحی شده بود، بدون کوچک‌ترین اراده و برنامه‌ای در راستای تفکیک جنسیتی! البته در نهایت تعداد حاضران در بالاترین ساعات هم به مرز ۴۰ هزار نفر نرسید، اما روزی تاریخی را رقم زد که استادیوم آزادی شاهد حضور هزاران دختر و پسری بود که آزادانه در کنار هم قدم می‌زدند، یا روی صندلی‌های کنار هم می‌نشستند و از حمایت و نظارت نیروهای امنیتی/دولتی هم برخوردار بودند و هیچ مشکلی هم وجود نداشت. در چنین صحنه‌هایی است که ابتذال توجیهاتی همچون «نگرانی متدینین» (که خانم مولاوردی به آن استناد کرده+) بیش از هر زمانی رخ می‌نماید تا به یادمان بیاورد که اگر چماق زور (حتی زور خارجی!) یا هویچ منفعت (مثلا پیروزی انتخاباتی) در میان باشد، «متدینین» چه «مصلحت‌سنج»های خوبی می‌شوند!