گمان می‌کنید نیازی به توصیف تفاوت‌های عمده دو کشور ایران و آلمان باشد؟ آلمان؛ یکی از غول‌های اقتصادی و صنعتی جهان، کشوری که طی دو جنگ جهانی تقریبا با خاک یکسان شد اما هربار قدرتمندتر و پیشرفته‌تر خود را تجدید بنا کرد، کشوری که مردمانش به اراده، کار گروهی و عملکرد دقیق و با برنامه‌ریزی شهرت دارند و یکی از معدود کشورهایی که توانست با مدیریت صحیح از ضربه جهانی بحران اقتصادی نجات پیدا کند و به ستون اصلی بقای اروپا بدل شود. حال رییس جمهوری این کشور می‌خواهد با شهروندانش سخن بگوید و اتفاقا این گفت و گو تقریبا همزمان شده با گفت و گوی تلویزیونی رییس دولت ایران. به گمان شما رییس جمهوری آلمان چه گفته است؟ آیا از مدیریت بالای دولتی در عبور از بحران اقتصادی سخن گفته؟ آیا از اوج ثبات و اقتدار کشورش تقدیر کرده؟ آیا مردم را برای حفظ انسجام و اتحاد در تمامی امور کشور ستوده است؟ اگر اینگونه گمان می‌کنید، پس شاید به واقع نیازی به توصیف تفاوت‌های عمده دو کشور ایران و آلمان وجود دارد! (گزیده‌ای از سخنان رییس جمهور آلمان را از دویچه وله+ بخوانید)
- رییس جمهور آلمان در نخستین نطق خود به مناسبت عید کریسمس شهروندان این کشور را فراخواند که همبستگی بیشتری با یکدیگر داشته باشند. همان زمان رییس دولت ایران مشغول تمجید از اتحاد و همکاری ملی در عبور از بحران تحریم و پیاده‌سازی طرح حذف یارانه‌ها بود. احمدی‌نژاد حتی مدعی شد که تمامی کامیون‌داران ایرانی برای موفقیت طرح دولت از خودگذشتگی و فداکاری کرده‌اند!
- یواخیم گاوک، رییس‌جمهور آلمان گفت «پرشتاب‌تر، بی‌ثبات‌تر و سردرگم‌کننده‌تر شدن زندگی سبب شده است که در برخی از شهروندان این کشور حس ناامنی ایجاد شود» و در همان حال رییس دولت ایران ابدا احساس نکرد که تورم نجومی، بحران بی‌کاری، تشنج‌های ناگهانی بازار ارز و سکه، مجادلات روزمره ارشدترین مقامات حکومتی، خط و نشان کشیدن‌های دستگاه‌های نظامی-امنیتی برای عالم و آدم، تنگ‌تر شدن حلقه تحریم‌ها و افزایش خطر جنگ، در کنار برخوردهای امنیتی، بازداشت‌های روزانه و اخبار نگران کننده از وضعیت زندانیان «حس ناامنی» را در میان شهروندان ایرانی گسترش داده است. از احمدی‌نژاد مردم بسیار خوشحال و راضی هستند، او فقط نگران برخی از وارد کنندگان عمده بود که نظارت قوه قضائیه بر روی مفاسد اقتصادی آنان و برخورد با پدیده «اختلاس» به مذاقشان خوش نیامده است!
- رییس جمهور آلمان خود اعتراف کرد: «شکاف بین فقیر و غنی روز به روز بیشتر می‌شود» و احمدی‌نژاد به خودش تبریک گفت که دولت توانسته بار را از دوش اقشار کم‌درآمد بردارد و رفاه دهک‌های پایین جامعه را افزایش دهد!
- رییس جمهور آلمان تاکید کرد: «دیگر نکته نگران‌کننده خشونت است. شهروندان در ایستگاه‌های مترو یا در خیابان به خاطر آنکه موی سیاه دارند یا رنگ پوست‌شان تیره است، مورد حمله قرار می‌گیرند» اما احمدی‌نژاد را نه آمار رو به افزایش قتل و جنایت و تجاوز گروهی و زورگیری در ملاء عام نگران می‌کند و نه برخوردهای خشونت‌بار دستگاه‌ها و شخصیتی‌های امنیتی. او با آغوش باز متهم ردیف اول جنایات کهریزک را پذیرفته و چتر امنیتی خود را به دورش گسترده است و پوزخند می‌زند به خانواده قربانیان، افکار عمومی و حتی نمایندگان مجلس.
همه می‌دانیم که تفاوت فاحشی میان ایران و آلمان وجود دارد. اما بد نیست گاهی با خود مرور کنیم در کشوری که یکی از برترین و پیش‌رفته‌ترین ابرقدرت‌های جهان محسوب می‌شود چه فرهنگی رایج است و اینکه ما را هنوز «جهان سومی» می‌خوانند چه نشانه‌هایی دارد؟
پی‌نوشت:
در پی‌وند با گفت و گوی خبری اخیر احمدی‌نژاد بخوانید: «بوی تعفن نئوکانیسم»!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر