پیش از این از تاثیر اعلام پیش شرط‌های خاتمی (از اینجا بخوانید) در محدود کردن برخی نمایندگان اصلاح طلب مجلس نوشتم (یادداشت «سد پیش شرط های خاتمی پیش روی اصلاح طلبان خودخوانده») و نظرم این بود که نخستین پیامد این پیش شرط‌ها ناچار کردن این نمایندگان به انتخاب میان «خروج از جرگه اصلاح طلبی» و یا «حمایت از خواست‌های مردمی» است. حالا به نظرم می‌رسد که پیامد دیگر این پیش شرط‌ها در ارتباط با اصلاح طلبان مجلس، کشاندن پای آنان به جبهه مبارزه با تمامیت خواهی است.
طی ۱۸ ماه گذشته، معدود واکنش‌های نمایندگان اصلاح طلب به کودتای انتخاباتی در تعداد انگشت شماری از نطق های پیش از دستور خلاصه شد که نه خاصیتی داشت و نه تداومی پیدا کرد. در واقع فراکسیون اقلیت مجلس هرچند همچنان عنوان اصلاح طلب را یدک می‌کشید در تمام این مدت نسبت به اقدامات سرکوبگرانه، خشونت بار و غیرقانونی حاکمیت سکوت کرد. سکوتی که به هیچ عنوان و از هیچ نگاهی نمی‌توان آن را مصلحت جویانه قلمداد کرد، چرا که نه تا کنون دستاورد متفاوتی داشته و نه امید می‌رود در یک سال باقی مانده از عمر مجلس هشتم فایده‌ای به همراه بیاورد. با این حال دیدار اخیر سیدمحمد خاتمی با جمعی از این نمایندگان مجلس، خواسته یا ناخواسته پای آنان را به دعوایی کشانده است که طی یک سال و نیم گذشته خود را از آن دور نگاه داشته‌اند.
به باور من تبعات حضور نمایندگان مجلس در جلسه‌ای که خاتمی در آن صراحتا برای حاکمیت خط و نشان کشید و اولین سنگ بنای تحریم انتخابات آینده را گذاشت آنچنان گسترده بود که حتی بدون حملات تند و تیز حسین شریعتمداری (از اینجا بخوانید) هم پایشان را به یک دعوای تمام عیار باز کند. (یک نمونه اش را از اینجا بخوانید) پس عجیب نیست که طی چند روز گذشته، جبهه جدیدی در درگیری میان جناح کودتا و مخالفان ایجاد شده است که این بار گروهی از نمایندگان قانونی مجلس در آن لب به اعتراض گشوده و مورد حمله قرار می‌گیرند. فارغ از هویت و شخصیت حقیقی هر یک از این چهره‌ها، صرف اینکه یک گروه از نمایندگان قانونی مجلس امروز به پشتیبانی از «جنبش سبز» محکوم شده و «جنایت کار» خوانده می‌شوند نشان می دهد که جبهه مبارزه با استبداد یک گام به پیش نهاده و به داخل مجلس مورد حمایت حاکمیت کشانده شده است. من این حقیقت را یک پیروزی جدید و دستاورد بزرگ برای جنبش سبز می دانم. آن هم دستاوردی که برای کسب آن نه خونی ریخته شد و نه کسی به زندان افتاد. بلکه تنها هزینه این گام مثبت را سید محمد خاتمی، با تقبل حملات افراطیون تقبل کرد.
پی نوشت:
یادداشت «پیش شرط های خاتمی، پافشاری بر بیانیه شماره17، چالش های حاکمیت» را در همین زمینه نوشتم. در این مورد یادداشت «درویش ایله مه» را از مسعود بهنود بخوانید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر