در میان پنج وبلاگ پرمخاطب فارسی تنها یک وبلاگ(20درصد)، در میان 10 وبلاگ پرمخاطب تنها دو وبلاگ(20درصد)، در میان 15 وبلاگ پرمخاطب تنها سه وبلاگ (20درصد) و در نهایت از میان 50 وبلاگ پرمخاطب تنها 11 وبلاگ (22درصد) کوته نوشت (مینیمال) حضور دارند. (آمارها از سایت «لایکخور») به نظر می رسد علی رغم تمامی حرف و حدیث ها پیرامون تغییر ذایقه در میان مخاطبان وبگاه فارسی، همچنان وبلاگ های بلند نویس بیش از همتایان کوتاه نویس خود مورد توجه هستند. اما چرا این روزها همه از گسترش چشم گیر کوتاه نویسی سخن می گویند؟ به گمان من ریشه مسئله جای دیگری است.
اگر باز هم به کمک «سایت لایکخور»، فهرست وبلاگ ها را بر اساس میانگین تعداد لایک به پست در گوگل ریدر طبقه بندی کنیم (جدول قو) آنگاه نتایج کاملا تغییر می کند. در فهرست جدید در میان 10 وبلاگ برتر 9 وبلاگ و در میان 15 وبلاگ برتر 13 وبلاگ کوتا نویس (مینیمالیست) حضور دارند.
از مقایسه این دسته بندی ها می توان به نتایج متفاوتی رسید. اما نخستین نتیجه ای که من می گیرم این است که وبلاگ های کوتاه نویس تنها لایکخورهای بهتری هستند. (اینجا بحث ارزش گزاری محتوایی نیست و واژه «بهتر» صرفا از نگاه جذب مخاطب است) به این معنا که شاید بتوانیم تصور کنیم هر کاربر اینترنت از زمانی که روزانه صرف وبلاگ خوانی می کند دو انتظار متفاوت اما همزمان دارد. نخست نوعی تفریح و سرگرمی و دوم دریافت تحلیل و اطلاعات. به صورت طبیعی وبلاگ های کوتاه نویس می توانند از جنبه تفریح و سرگرمی مورد توجه قرار گیرند و در چنین شرایط روحی و ذهنی است که مخاطب راحت تر به مطلب لایک می دهد و یا آن را به مانند یک پیامک خوشایند برای دوستانش همخوان (share) می کند. در دیگر موارد می توان تصور کرد که مخاطب کمی جدی تر به یادداشت ها، تحلیل ها و نظرات ارایه شده در یک وبلاگ بلند نویس توجه می کند و در چنین شرایطی است که لایک زدن (به مثابه یک بازی گودری) در درجه دوم اهمیت قرار می گیرد.
نتیجه گیری فوق کاملا سطحی و تنها یک نظر شخصی است، اما می توان به عنوان یک شاهد در تایید آن به میانگین بسیار پایین لایک در وبسایت های خبری و تحلیلی اشاره کرد. بدون تردید حتی پرمخاطب ترین و یا محبوب ترین وبسایت های خبری-تحلیلی کشور (برای نمونه سایت جرس و یا رادیو زمانه) از جنبه میانگین لایک به پست جزو 400 سایت برتر هم قرار نخواهند گرفت (رتبه 400، میانگین لایک به پست 19 دارد) اما گمان نمی کنم کسی بخواهد نتیجه بگیرد که این وبسایت ها حتی از یک وبلاگ هم کمتر مورد توجه هستند.
پی نوشت:
اگر با «گوگل ریدر» (گودر) آشنایی ندارید این مطلب را بخوانید.
خود من یک دراز نویس هستم و در این مدت کوتاه وبلاگ نویسی دریافته ام که یادداشت های طولانی حوصله خوانندگانی را که از وبلاگ ها گذر می کنند سر می برد. زیرا آنها وبگردی می کنند و نمی توانند زمان زیادی به خواندن مطالب یک وبلاگ اختصاص دهند. ولی خوانندگان محلی و یا دائمی یک وبلاگ ترجیح می دهند که نویسنده بیشتر بنویسد. چون در جریان داستانهای او هستند و اشتیاق بیشتری به تشریح جزئیات دارند. مثل این است که یک رمان بلند را آغاز کرده باشند و از طولانی بودن آن لذت ببرند.
پاسخحذفبهرحال مقایسه جالبی بود. سپاس از شما