یادداشت وارده: چرا باید از فلسطین دفاع کرد؟

یادآوری: «یادداشت‌های وارده»، نظرات و نوشته‌های خوانندگان وبلاگ است که برای انتشار ارسال شده‌اند و «لزوما» هم‌راستا با نظرات نگارنده «مجمع دیوانگان» نخواهند بود.

سهراب نوروزی - به نظرم یک پرسش بسیار مهم که ایرانیان باید از خود بپرسد این است که چرا فلسطین باید برای ما مهم باشد؟ پرسشی که از من چند سال وقت گرفت تا پاسخی محکم برایش پیدا کنم. اما برای درک اهمیت ماجرا ابتدا باید پرسید بزرگترین جنایت جمهوری اسلامی در حق فلسطین چه بود؟

در یک کلام، بزرگترین جنایت حکومت جمهوری اسلامی در حق ملت فلسطین این بود که هویتی از آن‌ها نزد ایرانیان ساخت که در وهله‌‌ی اول جعلی و دروغین و در وهله‌ی دوم نفرت‌زا بوده است. بله. بدون تحقیق می‌توان گفت که اکثر ایرانیان اهمیتی نمی‌دهند در غزه چه می‌گذرد و بسیاری از آن‌ها که اهمیت می‌دهند نیز چندان مشکلی با کشتار مردم بی‌دفاع توسط اسراییلِ تا دندان مسلح ندارند (هر چند برای حفظ ظاهر بالاخره بد نیست اعتراض مختصری هم کرد). اما دلیل این امر چیست؟ به نظرم دلیل این امر، تصویر ذهنی ما از فلسطین به عنوان سرزمینی است که در حماس خلاصه می‌شود. مردمی که همگی، عضو گروه‌های شبه نظامی و آماده حملات انتحاری هستند. مردمی که همگی به فکر نابودی یهودیان هستند و صلح برایشان تنها زمانی معنا دارد که اسراییل از صحنه‌ی روزگار حذف شود. این تصویری است که جمهوری اسلامی در ساخت آن‌ معمار اصلی بوده است (هر چند ما نیز بی تقصیر نبوده‌ایم).

اما این تصویر غلط و جعلی است. واقعیت طور دیگری است. بسیاری از مردم فلسطین به مرزهای پیش از ۱۹۶۷ راضی هستند. بسیاری از آن‌ها اسراییل را به رسمیت می‌شناسند و مشکل وجودی با آن ندارند. اقلیت بسیار ناچیزی حتی مسلمان هم نیستند. بسیاری از مردم فلسطین اگر اسراییل بگذارد که زنده بمانند و مثل انسان آزادانه زندگی کنند، مشکلی با کشوری به نام اسراییل در کنار سرزمین خود ندارند. درست است که در انتخابات ۲۰۰۶ مردم فلسطین رای اول را به حماس دادند و درست است که حماس شاخه‌ای نظامی دارد که «تروریست» نام گرفته‌اند، اما حتی همین امر هم سبب نمی‌شود «تمام» مردم فلسطین را حامی «تروریست» بدانیم. این‌که جمهوری اسلامی هویت غنی، چند وجهی، و متفاوت ملت فلسطین را تحت نام حماس و سایر گروه‌های شبه نظامی سکه زده، بزرگترین جنایتی بوده که می‌توانست در آن سرزمین انجام دهد.

دومین موضوع، این است که جمهوری اسلامی، بدون توجه به نظر مردم خودش منابع مالی و نظامی را بی‌دریغ در اختیار حماس و حزب‌الله لبنان گذاشته و این در صورتی انجام گرفته که وضع معیشت و زندگی مردم در ایران از بد به بدتر و از بدتر به نکبت سوق داده شده است. در نتیجه برای بسیاری از ایرانیان، فلسطین زالویی است که از این شیر گاو ده تغذیه می‌کند و هیچ ثمره‌ای هم ندارد. ناگفته پیداست که آن تصویر جعلی از فلسطین (به مثابه حماس) با این تصویر چطور به هم گره خورده‌اند و هر دو به نوعی محصول سیاست‌های غلط و کورکورانه جمهوری اسلامی در مورد فلسطین بوده است. تعجب ندارد که در دل تجمعات اعتراضی به تقلب در انتخابات ۸۸، ناگهان شعار «نه غره نه لبنان جانم فدای ایران» بلند می‌شود، چرا که این شعار حرف دل بسیاری از ایرانیان است. در دل همین تصویر غلط است که حمایت از فلسطین، در واقع به معنای هم‌دستی و هم‌داستانی با جمهوری اسلامی تلقی می‌شود و گروه‌های مستقل تا همین چند وقت پیش فرصت و جرات ابراز دفاع از مردم فلسطین را نداشتند.

در کنار این جنایت جمهوری اسلامی، اضافه کنید این واقعیت را که مردم فلسطین عرب هستند و مسلمانِ سنی. باز هم ناگفته پیداست که ما ایرانیان از «اعراب» دل خوشی نداریم و حاضریم سر به تنشان نباشد.

حال می‌رسیم به پرسش اصلی. مسئله‌ی دفاع از فلسطین و فلسطینیان برای ما ایرانیان باید مهم باشد، نه صرفا به دلیل این‌که اسراییل در آن‌جا به مدت چند دهه با خیال راحت مشغول جنایت جنگی و نسل کشی و نژادکشی بوده است، نه به این دلیل که ممکن است هدف بعدی اسراییل ایران باشد، نه به این دلیل که کودکان و زنان و مردان بی‌دفاع و بیچاره‌ی بسیاری هدف مستقیم موشک‌ها، بمب‌ها و تیرهای اسراییلی‌ها قرار گرفته‌اند، نه به این دلیل که غزه پرچگالی‌ترین منطقه‌ی دنیا به لحاظ جمعیت است و بیش از ۶۵درصد مردمش در فقر غرق شده‌اند چرا که اسراییل یکی از حاصل‌خیزترین زمین‌های دنیای را تبدیل به بزرگترین زندان و شکنجه سرا کرده است، نه! بلکه به این دلیل که بالاخره ببینیم آیا می‌توانیم بر آن نفرتی که ریشه در نژادپرستی و تصورات غلط ما از «دیگران» دارد غلبه کنیم یا نه. ما ایرانیان باید از فلسطین دفاع کرد، تا ببینیم آیا می‌توانیم نژادپرستی را کنار بگذاریم و از عده‌ای «عرب» دفاع کنیم؟ ما ایرانیان باید فلسطین برایمان اولیت داشته باشد، چرا که در واقع دفاع از فلسطین آزمون آزادگی و روشنفکری و روشن‌نگری ما محسوب می‌شود که اگر سربلند در نیاییم وای به حالمان، چرا که در واقع نتوانستیم آن خلق و خو و اخلاق پست خود را کنار بگذاریم و با آزادگی از مردمی دفاع کنیم که تصویرشان در ذهنمان مخدوش است.

واقعیت این است که بله، اکثر مردم دنیا دلشان می‌سوزد و ناراحت می‌شوند وقتی می‌بینند کودکان خردسال فوج فوج طعمه‌ی بمب‌های پیشرفته می‌شوند. اما آیا ما قادریم از دیدن کشته شدن کسانی که (به غلط و به اشتباه) دشمن و پست‌تر محسوب می‌کردیم دلمان به رحم بیاید؟ آیا آنقدر به رشد فکری و اخلاقی رسیده‌ایم که فلسطینی‌ها را مانند خودمان انسان ببینیم و نه «اعراب» و از آن‌ها دفاع کنیم حتی اگر برچسب هم‌دستی با جمهوری اسلامی به ما زده شود؟ این مسئله است که دفاع از فلسطین را برای ایرانیان در اولیت قرار می‌دهد. دفاع از فلسطین برای ما ایرانیان، در واقع شامل قطع کردن و دور ریخت آن نفرت نژادپرستانه کهنه و ریشه‌دار است و نیز شامل خط و مرز کشیدن بین خود و جمهوری اسلامی در عین دفاع از مظلم است. و از این رو کاری بسیاری دشوار است که ظرافت و دقت و صبوری فراوانی لازم دارد. دلسوزی برای و کمک به کودکان آفریقا یا سیل زدگان و زلزله زدگان فلان جا یا گشنگان و اسران آن دیگر جا، آنقدرها هم کار دشواری نیست، چرا که هیچکدام آنقدر که فلسطینیان (به غلط) مورد نفرت ایرانیان اند، نیستند. آن‌چه که دشوار است، دفاع به حق از کسانی ست که ما آن‌ها را «مشتی عرب سوسمار خوار» می‌دانیم که به یکی از مسئله‌دار ترین ادیان دنیا باور دارند و به دلیل سیاست‌ها غلط حکومتت «زالو»وار (و البته از روی ناچاری و درماندگی) پول نفت «سرزمین آریایی ات» را مصرف می‌کنند.

از این روست که دفاع از فلسطین، برای ما ایرانیان، نه صرفا دفاع از یک عده انسان بی‌پناه و بی‌چاره، که در واقع یک دگردیسی دردناک و طولانی ست که ما را از انسان‌هایی نژادپرست و خودبرتربین که اسیر ذهنیات غلطِ ساخته و پرداخته‌ی حکومت هستند، به سمت انسان‌هایی اخلاق‌مدارتر، مداراگرتر، و پذیراتر سوق می‌دهد. برای همین معتقدم اگر ما از این آزمون سربلند درنیاییم، در اصل انسانیت خود را به معنای واقعی کلمه از دست داده‌ایم.

پی‌نوشت:

«مجمع دیوانگان» مشتاقانه از انتشار یادداشت‌های شما استقبال می‌کند. یادداشت‌های وارده خود را به نشانی «arman.parian[at]gmail» ارسال کنید.