حملات نظامی ناتو به بهانه مبارزه با تروریسم در افغانستان یا مهار سرهنگ قذافی در لیبی اگر به کشته شدن غیرنظامیان بینجامد (اینجا) خبرش خیلی زود در صدر فهرست اخبار قرار می‌گیرد. رسانه‌های حکومتی ایران مشتاقانه این اخبار را پوشش می‌دهند و ندای دلسوزی برای غیرنظامیان بی‌گناه و بی‌پناه سر می‌دهند. گاه این فشارهای رسانه‌ای به حدی گسترش می‌یابد که مقامات ناتو را ناچار می‌کند به برخی اشتباهات خود اعتراف کرده و یا حتی عذرخواهی کنند، (اینجا) اما گویا این فقط «ناتو» است که حق ندارد غیرنظامیان را بکشد!
هیچ کس نفهمید چرا و با چه منطقی نیروی زمینی سپاه از مرزهای غربی گذشت و تحت عنوان مبارزه با تروریست‌های پژاک، مناطق کردنشین غرب ایران و شرق عراق را زیر آتش توپ‌خانه گرفت. سخن گفتن از منطق این جنگ و ریشه‌های آن شهامتی می‌خواهد که من ندارم. اما می‌خواهم بپرسم چرا وقتی غیرنظامیان کرد در حملات سپاه کشته شدند، روستاهایشان ویران شد و اهالی آواره شدند، (اینجا) هیچ کس دلش برای قربانیان جنگ نسوخت؟ چرا در رسانه‌های مجاز حکومتی حتی یک سطر خبر هم در این مورد منتشر نمی‌شود؟ نیروهای پژاک تروریست‌تر از طالبان بودند؟ جان غیرنظامیان کرد بی‌ارزش‌تر از افغان‌هاست؟ یا اینکه حق انحصاری تهاجم به غیر نظامیان در اختیار سپاه است؟
پی‌نوشت:
من نمی‌دانم آن دولتمرد عراقی که حاضر نیست در برابر ورود نیروهای نظامی بیگانه به خاک کشورش حتی یک اعتراض خشک و خالی هم بکند، فردا چطور می‌تواند در برابر اتهام مزدوری و دست‌نشاندگی از خود دفاع کند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر