به دنبال اعتراضات شهروندان اروپایی به طرح‌های صرفه جویی که یکی پس از دیگری در فرانسه، انگستان، ایتالیا و یونان تصویب شدند، بسیاری در داخل ایران تلاش کردند تا این اعتراضات را با اعتراضات مردم ایران پس از کودتا مقایسه کنند. فعال‌ترین گروه هم در این زمینه اتفاقا حامیان کودتا و توجیه‌گران جنایت بودند که البته از زاویه دید خودشان ماجرا را روایت می‌کردند و در سوگ ظلم و ستم دولت‌های جبار اروپایی بر مردم و دانشجویانشان مرثیه سرایی به راه انداختند. (از عصر ایران بخوانید)
اما امروز که خبر تظاهرات دانشجویان ایتالیایی را در اعتراض به اصلاح نظام آموزشی خواندم (از بی بی سی بخوانید) و آن را با سکوت دانشگاه‌های داخلی نسبت به حذف کامل یارانه‌ها مقایسه کردم، یک لحظه به نظرم رسید که شاید همه ماجرا در همین تصویر تاریخی خلاصه می‌شود. یعنی شاید کشور عقب افتاده جایی است که ملت ناچارند به صورت میلیونی به سمت صندوق رای یورش ببرند و در جریان انتخاباتش خون و خون ریزی به پا می‌شود، اما وقتی تمامی یارانه‌های ممکلت را یک شبه حذف می‌کنند بجز غرولند کردن‌های در گوشی اتفاق دیگری نمی‌افتد. اما کشور پیشرفته جایی است که برای مردمش شرکت کردن و یا نکردن در انتخابات چندان اهمیتی ندارد، اما فقط کافی است که دولت یکی از هزینه هایشان را اندکی تغییر دهد و یا مثلا یک سال به سن بازنشستگی اضافه کند، آنوقت بلایی بر سر دولت می‌آورند که بیا و ببین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر