نه برای شیوا، که برای خودمان

به هزار و یک دلیل گفته و ناگفته اینجا معمولا از اسرای سیاسی و احکام صادر شده چیزی نمی‌نویسم؛ اما به باورم «شیوا نظرآهاری» در این زمینه یک استثنا است. نه به این دلیل که اگر من و شما بازداشت می‌شدیم و شیوا فرصت داشت بدون تردید از ما سخن می‌گفت، نه به این دلیل که بسیاری از قربانیان دستگاه بیدادگر قضایی اطلاع‌رسانی نسبت به وضعیت خود را مدیون شیوا و دوستان او هستند و نه حتی به این دلیل که شیوا و دوستانش در مجموعه کمیته گزارش‌گران حقوق بشر یکی از نخستین و مستقل‌ترین کانون‌های فعالیت غیرسیاسی و جناحی در زمینه حقوق بشر را بنیان نهاده و بر عهده گرفتند. بلکه بدین جهت که این بار حاکمیت کودتا با یک جریان و یا فعال سیاسی مخالف برخورد نمی‌کند. اینبار مسئله را نمی‌توان در قالب جدال‌های سیاسی و هزینه‌های رایج و قابل پیش‌بینی خلاصه کرد. بلکه اینبار حاکمیت به نوعی به سمت داور مسابقه و ناظر بی‌طرف یورش برده است. صدور حکم چهار سال محکومیت برای شیوا نظرآهاری (+) یعنی حاکمیت نه تنها قصد ندارد که دادگاه‌های فرمایشی و صدور احکام غیرقانونی را متوقف کند، بلکه حتی حاضر نیست هزینه چنین انتخابی را بپذیرد و در برابر کرده‌های خودش به افکار عمومی پاسخ دهد. پس اسب خود را زین کرده تا جلوی هرگونه اطلاع‌رسانی در این زمینه را بگیرد. تلخ، دشوار و شاید بی‌شرمانه است که در آرامش و سکوت نظاره‌گر چنین رفتاری باشیم.