«انتقاد» ارث پدری من است

بعضی ها مظلوم به دنیا می آیند؛ مظلوم زندگی می کنند و مظلوم هم از دنیا می روند. نه اینکه کسی این مظلومیت را به آنها تحمیل کرده باشد. خودشان مفتخرانه و با کمال میل این سمت مظلومیت را بر می گزینند. یعنی اصولا هرکسی در این دنیا برای خودش جایگاهی قایل می شود و جایی را پر می کند. یک عده هم شغل شریف مظلومیت را انتخاب می کنند که خدای ناکرده جایش خالی نماند. نتیجه اینکه باید مدام از جفاهایی که برآن ها می رود گلایه کنند؛ حال چه بیم که چنین جفایی اصلا در مخیله کسی نگنجد؟ مثلا اینکه اصلاح طلبان ایرانی در شرایط پس از کودتا توانایی سرکوب آزادی بیان منتقدین را داشته باشند! (به بهانه انتشار این مطلب می نویسم)

یکی از ویژگی های دوستان همیشه مظلوم این است که انتقاد را ارث پدری خود می دانند. یعنی مثلا این دوستان حق دارند بنشینند و از فلان سایت سبز انتقاد کنند که چرا در مورد فلان شخص، بهمان مطلب را منتشر کرده، اما به محض اینکه کسی در پاسخ از این دوستان انتقاد کند که خوب این چه شیوه استدلال است؟ بلافاصله آنها مورد ظلم واقع شده اند!

یا مثلا این دوستان حق دارند در مورد لایک زدن فلان وبلاگ نویس در زیر مطلب بهمان وبلاگ نویس دخالت کرده و اظهار نظر کنند، اما هیچ کس حق ندارد به یادداشت مفصل ایشان جواب بدهد که آخر فلان را چه به شقیقه؟ چرا؟ به همان دلیل پیشین: انتقاد کردن ارث پدری ایشان است و هرگاه ایشان از آن بهره بگیرند مطابق با آزادی بیان رفتار کرده اند، اما هرگاه کسی به صورت متقابل از ایشان انتقاد کند سرکوبگر آزادی بیان است!

از نگاه من اینگونه افراد اگر روزگاری به مقام و منصبی برسند همان احمدی نژادهایی خواهند شد که آزادترین کشور دنیا را تجربه می کنند. چرا که آن زمان دیگر ایشان حق دارند در مورد شیر مرغ تا جان آدمیزاد اظهار نظر کنند، اما هیچ کس اجازه نمی یابد به افاضاتشان انتقادی وارد سازد. طبیعی است برای چنین شاهکارهایی از خلقت «ضد بشری بودن حقوق بشر» هم مسلم شود.

پی نوشت:

برایم جالب است که برخی وبلاگ نویسان در مورد مطالب، وبسایت ها و یا وبلاگ هایی مطلب می نویسند و آنها را به نقد می کشند، اما بدون هیچ حس معذوریت و یا شرمندگی و احیایا ضدیتی با آزادی بیان و حق دفاع عادلانه زحمت دادن یک لینک ساده به مرجع مورد نقد خود را نمی دهند. احتمالا نیت خیر است تا نکند عده بیشتری به مطالب ظاله مراجعه کرده و گمراه شوند!