شرکت در انتخابات «شورای شهر و روستا» و –به میزانی خفیف تر- «مجلس شورای اسلامی»، در بسیاری از نقاط کشور بیش از آنکه سیاسی و یا جناحی باشد، به مناسبت های خویشاوندی و یا قومیتی بستگی دارد. از کلان شهرها که صرف نظر کنیم، در شهرهای کوچک تر، شهرستان ها و البته روستاها، مردم غالبا نه برای حمایت از یک جناح سیاسی و یا تایید سیاست های حاکم، که برای کسب یک کرسی دارای نفوذ برای خود و یا خویشاوندانشان پای صندوق می روند و طبیعی است که حتی اگر در شهرهایی چون تهران، به هزار و یک دلیل اکثریت رای دهندگان حاضر به شرکت در انتخابات نباشند، به صورت معمول تغییر محسوسی در میزان مشارکت مردم به وجود نخواهد آمد*.
نیازی به پیش بینی و ژرف اندیشی سیاسی نیست تا متوجه شویم که نظام برای بازسازی مشروعیت و مقبولیت انتخابات های خود و یا دست کم حفظ یک ظاهر حداقلی دچار مشکل است. در چنین شرایطی به نظر می رسد طرح تجمیع انتخابات ریاست جمهوری با شوراهای شهر می تواند راه فرار مناسبی باشد تا بتوان از ظرفیت حضور مردم در انتخابات شورا برای پوشاندن ضعف های انتخابات ریاست جمهوری بهره برد.
پی نوشت:
* نمونه اش انتخابات مجلس هفتم که به دلیل رد صلاحیت های گسترده از جانب مردم تهران تحریم شد و کمتر از 30 درصد تهرانی ها در آن شرکت کردند، اما در کل کشور آمار شرکت کنندگان تغییر محسوسی نسبت به دوره های گذشته نداشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر