در تعاریف علوم سیاسی یک دوگانه رایج وجود دارد به نام «دولت – ملت». در طول قرن‌ها متفکران بسیاری تلاش کرده‌اند تا برای رابطه میان این دوجبهه ساختار و قاعده‌ای پیشنهاد کنند. البته معنای «دولت» در این دوگانه چیزی فراتر از «هیات وزیران» است و به کل دستگاه حاکمیت باز می‌گردد. با این حال از زمان شکل گیری دولت اصلاحات یک بدعت عجیب در عرصه سیاست کشور ما شکل گرفت. بدعتی که در آن دولت (به معنای قوه مجریه) تلاش کرد تا در برابر تمامیت خواهی حاکمیت (یا همان دولت در تعاریف کلاسیک) به دفاع از مردم برخیزد. البته این روند با پایان یافتن کار دولت اصلاحات متوقف شد و پس از آن جامعه در برابر تهاجم دوگانه «حاکمیت» به معنی عام و «دولت» به معنی خاص خود بی‌دفاع ماند. نابودی سازمان‌های مردم نهاد و کاهش سطح مشارکت‌های مردمی ساده‌ترین پیامد این حملات بودند. به نظر می‌رسد مهندس موسوی بار دیگر برای توقف این روند مخرب وارد عرصه انتخابات شده بود و امید داشت که دولت او نیز همچون دولت اصلاحات بتواند از جامعه در برابر تهاجم حاکمیت دفاع کند. در بخش برنامه‌های سیاست داخلی ایشان فصلی وجود دارد با عنوان «نظام سیاسی و مردم» که به این هدف اختصاص یافته است:
1. دفاع از حدود و مرزهای آزادی‌های مندرج در قانون اساسی به منظور تقویت امنیت ملی و جلوگیری از قانون گریزی
2. دفاع از آزادی‌های رسانه‌ای به منظور بسط و گسترش حیطه نظارتی رسانه‌ها بر نظام و دولت
3. شفاف‌سازی و ارتقای سطح آگاهی‌های جامعه از طریق گسترش رسانه‌های عمومی و خصوصی
4. طراحی و تنظیم راهکارهایی جهت حضور مؤثر نوجوانان و جوانان در بسترهای مشارکت سیاسی
5. تبدیل بی‌تفاوتی سیاسی به مشارکت سیاسی فعال
6. تقویت احزاب و نهادهای مدنی به منظور افزایش سطح مشارکت عمومی
7. تنظیم سازوکار گسترش مشارکت احزاب، سازمان‌ها و جریان‌های سیاسی قانونی در روند تحولات و عرصه‌های سیاست داخلی
8. تنظیم و برنامه ریزی راهکارهای مشارکت مردم جهت رفع معضلات فرهنگی و اجتماعی در راستای اصل44
9. افزایش کارآمدی و پاسخگویی نظام سیاسی به منظور تقویت احساس مشارکت و تأثیر سیاسی در سطح جامعه
10 . اشاعه فرهنگ سیاسی مبتنی بر قانون‌گرایی، مشارکت، افزایش آگاهی‌های عمومی جامعه و رعایت قواعد فعالیت‌های سیاسی، با تأکید بر وحدت رویه
11 . ایجاد سازوکارهای لازم به منظور تنظیم روابط نهادهای مدنی و نظام سیاسی و جلوگیری از انسداد سیاسی و ایفای نقش آنان در مراحل تصمی مگیری و تصمیم‌سازی
12 . تأکید بر نگاه غیر امنیتی و غیر سیاسی به پدیده‌های اجتماعی و نارضایتی‌های عمومی
13 . افزایش سطح احساس عدالتِ مشارکتی، توزیعی، فرصتی و قانونی
پی‌نوشت:
برای پی گیری مجموعه یادداشت هایی که به بررسی و تشریح «برنامه دولت امید» می پردازند به بخش «چه می خواستیم؟» مراجعه کنید.
برای پی گیری مجموعه یادداشت هایی که به بررسی و تشریح «برنامه دولت امید» می پردازند به بخش «چه می خواستیم؟» مراجعه کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر