این یک رمزگزاری میان نگارنده است با خوانندگان این دیوانه سرا. «یادداشت‌های 10 روزه» را می‌گویم. توضیح بیشتری ندارد. نتیجه ترس من است از روزگاری که بر این «مجمع دیوانگان» گرد رکود بنشیند. می ترسم روزی چراغ این دیوانه سرا خاموش بماند. فعلا به همین مقدار اکتفا می‌کنم. امیدوارم هیچ گاه فرا نرسد، اما اگر زمانش رسید خودتان خواهید فهمید.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر