هنوز خیلی زود است که در این کشور «آدمی» معنای خودش را پیدا کند؛ اینجا «انسان» واژه ای تهی از معنا است که برای درک شدن نیازمند محتوا است؛ اینجا وقتی کسی می میرد بی اهمیت ترین موضوع این است که «یک انسان جانش را از دست داد». اینجا ارزش آن است که «هوادار میرحسین» به انسان می دهد و یا «وفادار به ولایت». اینجا سر جنازه بیشتر دعوا می شود تا بر سر انسان.
پی نوشت:
آنان تو را مرده می خواهند تا بگویند او از ما بود و برای ما مرد.
پي نوشتت را بايد سر ِ دست گرفت ... وقت وداع با او كه « خريدني نبود » و ... رفت و ... « انسان ماند » !
پاسخحذف.
.
دستم به نوشتن نميرود ... جز به مدام ِ اين روزهاي ذهن زخمي ام :
" عجب صبري ... عجب صبري ... عجـــــــب صبري خدا دارد " !!!
...
من موافق نیستم. این که درد از دست رفتن یک انسان شایسته همزمان باشه با استنتاج های سیاسی عیب نیست. بالاخره یک ترور اتفاق افتاده. ترکیدن بمب از راه دور تو این مملکت حتی اگر خسارتی هم به بار نیاره ،به خودی خود، یه موضوع مهم سیاسیه. ما در زمانه ای زندگی می کنیم که صدای انفجار پیام داره؛ یکی داره یکی دیگه رو تهدید میکنه. دونستن پیشینه ی سیاسی و گرایش های چنین مقتولی در حقیقت رمزگشایی از اون پیامه. مطمئن باش اگر آدم های پلید هم ترور شده بودند چیزهایی برای ناراحتی وجود داشت چه برسه به استاد تمام فیزیک دانشگاه تهران که خیلی ها دارن ذکر خیرش رو میگن. رمزگشایی از اون پیام شوم مرده خواستن کسی نیست
پاسخحذفترسا جان
پاسخحذفمن هم دقیقا به همین مسئله اشاره کردم؛ وقتی از «اینجا» نام می برم دقیقا منظورم جایی است که انسان ها کشته می شوند به دلیل مقاصد سیاسی؛ بعد هم دیگران ناچارند وارد این بازی کثیف شوند و آنها هم سیاست ورزی کنند و به جای پرداختن به اصل مسئله مرگ یک انسان، به محتویات و اعتقادات آن می پردازند.
من هم در همین سرزمین زندگی می کنم و به مانند شما شرایط و بمباران های تبلیغاتی را می بینم (اشاره پی نوشت هم به همین مسئله است) اتفاقا به همین دلیل هم این متن کوتاه را نوشتم تا بار دیگر به یاد بیاوریم: «اینجا انسان ارزش ندارد».