آژیر ممتد قرمز

به تازگی اکبرگنجی در گفت و گو با بی.بی.سی برداشت های جدید خود را از دین اسلام به زبان آورده است. برداشت هایی که هرچند در تاریخ 1400 ساله پیدایش اسلام نکات جدیدی محسوب نمی شوند، اما به نظر می رسد تکرار آنها از زبان اکبرگنجی برای بسیاری اهمیت ویژه ای پیدا کرده است. کیهان و البته صدا و سیما جزو این دسته هستند که بلافاصله اظهارات گنجی را با تفاسیر خاص خود پوشش دادند تا بار دیگر بر اتهاماتی نظیر «ارتداد سبزها» تاکید کنند. این اظهارات گنجی و واکنش حامیان کودتا طی یکی دو روز گذشته موضوع گفت و گو و مجادله با برخی از دوستان شده است که به صورت خلاصه اعتقاد دارند «در این برهه خاص طرح چنین مسایلی به مصلحت نیست».

من هیچ قضاوتی در مورد سخنان آقای گنجی ندارم؛ اما به خوبی می دانم که کشور ما برای بیش از یک قرن است که «در این برهه خاص» قرار دارد! از همان دوران مشروطه خواهی امثال آخوندزاده و بعدتر تقی زاده مسایلی را مطرح کردند که بجز مذهبیون، انتقاد روشنفکران سکولار را هم به دنبال داشت. استدلال این گروه معترض خیلی آشنا بود: «در این برهه خاص» نباید عقاید مذهبی مردم را به چالش کشید. کسروی، هدایت، دشتی و بسیاری دیگر قربانی همین برهه های خاص زمانی شدند؛ برهه هایی که گویی به مصداق یک آژیر ممتد قرمز قصد پایانی ندارند. برای من نه شخص اکبر گنجی اهمیتی دارد و نه دانسته های پیش پا افتاده ای که از یافتنشان اینچنین شگفت زده شده است؛ من تنها نگران آزادی بیانی هستم که گویا خودمان هم چندان باوری به حقانیتش نداریم؛ اگر آزادی بیان تنها در شرایط خاص زمانی و مکانی مطلوب است، من اصلا چنین مطلوب معلولی را نمی خواهم.