تلویزیون صدای آمریکا یک استاد ایرانی مقیم آمریکا را دعوت کرده بود. کارشناس گرامی وسط صحبت ها یک جا اشاره کرد «...من گمان می کنم اینگونه اظهارات حکومت ایران یا بخشی از پروپاگاندای سیستم است...». مامان با تعجب پرسید «این چی میگه؟ چرا یک جوری حرف نمی زنه که مردم بفهمن؟ این پروپگنی دیگه چیه؟» قبل از اینکه من جواب بدهم بابا پیش دستی می کند: «پروپاگنی نه؛ پوپولی؛ پوپولی یعنی هوچی؛ همین احمدی نژاد دیگه».
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
نمی دونی چقدر خندیدم! آقا بابای خیلی باحالی داری ها
پاسخحذف