آچمز

زمانی که مهندس موسوی در بیانیه شماره 16 خود تاکید کرد که «مسئله مردم دیگر انتخابات نیست» گویا نظام قادر به درک عمق منظور وی نبود؛ نتیجه آنکه درست در زمانی که بسیاری در انتظار یک اشتباه از سوی موسوی بودند، بیانیه 17 همه را غافل گیر کرد و با تشریح جزیی تر مطالبات مردمی، توپ را بار دیگر به زمین حریف برگرداند. با برداشت من، این بیانیه تاکید می کند: «مسئله مردم انتخاب یک فرد نیست؛ مسئله حق داشتن: 1- انتخابات آزاد، قانونی و مطمئن، 2- مطبوعات آزاد و 3- حق برخورداری از تجمعات و راهپیمایی های آرام (طبق اصل 27) است». حتی مهندس آنجا که به آزادی زندانیان سیاسی اشاره می کند، بلافاصله «احیاء حیثیت و آبروی آنها» را نیز خواستار می شود تا بار دیگر بر بی گناهی آنان تاکید شده باشد.

در برابر چنین خواسته هایی، موسوی زیرکانه نشان می دهد که ادامه کار و یا سرنگونی دولت فعلی دیگر برای مردم اهمیتی پیدا نمی کند؛ با چنین حربه ای هم بر فراتر بودن مطالبات مردم از حد یک انتخابات و جابجایی دو دولت صحه می گذارد و هم میان جناح افراطی کودتا و راست معتدل شکاف می اندازد. حال همه می دانند که نوبت بازی به نظام و به صورت دقیق تر شخص رهبری رسیده است؛ خامنه ای اگر بار دیگر بر مواضع خشن پیشین خود تاکید کند نه تنها آتش اعتراضات را شعله ورتر خواهد ساخت، بلکه ریزش اطرافیان خود را نیز سرعت بیشتری خواهد بخشید. اگر هم که دست به نرمش در برابر بیانیه جدید موسوی بزند، بلافاصله در افکار عمومی به شکست در برابر مقاومت مردم متهم خواهد شد. من گمان می کنم بیانیه 17، رهبر نظام و هسته مرکزی کودتا را در حالت آچمز قرار داده است؛ حالتی که زیاد نمی تواند ادامه پیدا کند.