رادیو نوشت: حذف‌یارانه‌ها و یک مشابه تاریخی برای گلایه‌های قالیباف

صبح روز پنج‌شنبه (اول دی‌ماه) است و «رادیو تهران» می‌خواهد در گفت و گو با شهردار تهران، تاثیرات طرح حذف یارانه‌ها را بر آلودگی هوا ترافیک پایتخت بررسی کند. آقای قالیباف تاکید می‌کند که گران شدن بنزین هیچ تاثیری بر روی رفت و آمد، ترافیک و در نتیجه آلودگی هوای تهران نداشته است. دلیلش را هم ساده و بدیهی می‌داند: «ما بارها تذکر داده بودیم که مردم به رفت و آمد نیاز دارند. شما هرقدر هم که قیمت بنزین را بالا ببرید، باز هم شهروندان ناچار می‌شوند از جای دیگر بزنند و خرج بنزین کنند». (نقل به مضمون) ایشان چاره کار را به جای گران‌کردن قیمت بنزین در راهکارهایی می‌داند که خیلی ساده می‌تواند به ذهن هر شهروند دیگری هم برسد: «گسترش خطوط حمل و نقل عمومی و تجهیز و توسعه خطوط مترو».

این سخنان جناب شهردار به نکته را در ذهن من یادآوری می‌کند. نخست اینکه تاکید ایشان بر کاهش پیدا نکردن حمل و نقل شخصی و ترافیک تهران، با مشاهداتی که مردم از اوضاع بد آلودگی هوا دارند همخوانی دارد و هیچ کدام نمی‌توانند ادعای «کاهش مصرف بنزین پس از اجرای طرح حذف یارانه‌ها» را تایید کنند*.

دوم اینکه گلایه‌های جناب شهردار در کنار خبری که می‌گوید «دولت برای هر شهروند تهرانی تنها 22تومان یارانه حمل و نقل در نظر گرفته است» (+) سبب می‌شود تا من تشابه بسیاری میان اجرای طرح حاضر با یک مشابه تاریخی پیدا ببینم: «ثروت کشور به سوی خودروهای شخصی و نه اتوبوس، کالاهای مصرفی و نه بهداشت عمومی و به سوی حقوق سربازان و پلیس کشور و نه آموزگاران سرازیر شده است». اگر گمان کردید این عبارات توصیف مناسبی برای شرح حال و روز کنونی کشور است، باید خدمت شما عرض کنم که این‌ها مشاهدات «فرانسیس فیتزجرالد**» از سال‌های پایانی دوران پهلوی است که در کتاب «هر چه شاه می‌خواهد به او بدهید» گردآورده است. (به نقل از «تاریخ ایران مدرن»، یرواند آبراهامیان، ص257)

پی‌نوشت:
* در این مورد مراجعه کنید به یادداشت: «یک سالگی حذف یارانه‌ها و فاجعه‌ای که با دروغ پنهان نمی‌شود».
** من نتوانستم پیدا کنم که جناب آبراهامیان در کتابشان به کدام «فرانسیس فیتزجرالد» اشاره کرده‌اند. با این نام به چهره‌های بسیاری برخورد می‌کنیم.