«کمپین 99»، نامی است که گروهی از فعالان سبز خارج از کشور راه‌اندازی کرده‌اند. وب‌سایت این کمپین در توضیح طرح می‌گوید: «ایده ساده است. قرار است با نود و نه نفر از افرادی که در جنبش وال استریت در سراسر دنیا حضور دارند صحبت کنیم. روایت هر نفر از چراییِ حضورش در این اعتراض را می‌شنویم. سپس برای وی روایت یک زندانی سیاسی در ایران را بازگو می‌کنیم. بعد از این گفت و شنود، از وی می‌خواهیم که پیامی برای آن زندانی بفرستد و پوستری برای وی طراحی کند. پوسترهای این آلبوم توسط اشغال کنندگان وال استریت طراحی شده است». (+)
به باور من این حرکت به ظاهر ساده ایده درخشانی است که از چند جنبه می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. در درجه نخست فعالان کمپین99 می‌توانند از نزدیک و با روایتی ساده حقیقت جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران را به همتایای دیگرشان در سراسر جهان نشان دهند. این یعنی پل‌های ارتباطی میان تمامی آزادی‌خواهان وجود دارد که باید تقویت شود. از سوی دیگر، آشنایی با ذات اعتراضات جنبش «وال استریت را اشغال کنید»، بدون فیلتر رسانه‌های رسمی جذابیت ویژه‌ای برای مخاطب ایرانی خواهد داشت.
بجز این دو جنبه از شفاف‌سازی حرکت‌های دموکراتیک در ایران و سایر کشورهای جهان، به باور من تلاش برای تقویت خرده‌رسانه‌ها خودش به اندازه کافی حرکت قابل تقدیری است. «کمپین99» به ما یادآوری می‌کند که تبلور واقعی شعار «هرشهروند یک رسانه» تا به کجا می‌تواند گسترش یابد و شهروندان دهکده جهانی تا چه حد می‌توانند از قدرتی که فن‌آوری امکان آن را فراهم ساخته است استفاده کنند.
من «کمپین99» مصداقی تمام عیار برای «یک کار عملی» می‌دانم. یعنی دست کشیدن از سخن‌دانی و سخن‌پراکنی و گام گذاشتن در مسیر عمل. آن هم برای فعالینی که هزاران کیلومتر از خاک وطن دور هستند و شاید در گام نخست دست خود را از هر اقدام علمی کوتاه تصور کنند. برای من خواننده نیز یک راه ساده و کم‌هزینه برای همکاری در این طرح ارایه شده است: «اگر ایده را دوست داشتید، بی‌اجازه با دوستان‌تان به اشتراک بگذارید تا عده بیشتری این روایت‌ها را بخوانند».
پی‌نوشت:
صفحه فیس بوکی کمپین را از اینجا+ دنبال کنید.
به باور من این حرکت به ظاهر ساده ایده درخشانی است که از چند جنبه می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. در درجه نخست فعالان کمپین99 می‌توانند از نزدیک و با روایتی ساده حقیقت جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران را به همتایای دیگرشان در سراسر جهان نشان دهند. این یعنی پل‌های ارتباطی میان تمامی آزادی‌خواهان وجود دارد که باید تقویت شود. از سوی دیگر، آشنایی با ذات اعتراضات جنبش «وال استریت را اشغال کنید»، بدون فیلتر رسانه‌های رسمی جذابیت ویژه‌ای برای مخاطب ایرانی خواهد داشت.
بجز این دو جنبه از شفاف‌سازی حرکت‌های دموکراتیک در ایران و سایر کشورهای جهان، به باور من تلاش برای تقویت خرده‌رسانه‌ها خودش به اندازه کافی حرکت قابل تقدیری است. «کمپین99» به ما یادآوری می‌کند که تبلور واقعی شعار «هرشهروند یک رسانه» تا به کجا می‌تواند گسترش یابد و شهروندان دهکده جهانی تا چه حد می‌توانند از قدرتی که فن‌آوری امکان آن را فراهم ساخته است استفاده کنند.
من «کمپین99» مصداقی تمام عیار برای «یک کار عملی» می‌دانم. یعنی دست کشیدن از سخن‌دانی و سخن‌پراکنی و گام گذاشتن در مسیر عمل. آن هم برای فعالینی که هزاران کیلومتر از خاک وطن دور هستند و شاید در گام نخست دست خود را از هر اقدام علمی کوتاه تصور کنند. برای من خواننده نیز یک راه ساده و کم‌هزینه برای همکاری در این طرح ارایه شده است: «اگر ایده را دوست داشتید، بی‌اجازه با دوستان‌تان به اشتراک بگذارید تا عده بیشتری این روایت‌ها را بخوانند».
پی‌نوشت:
صفحه فیس بوکی کمپین را از اینجا+ دنبال کنید.
رابطه‌ی اعتقادی بین جنبش اشغال وال استریت و جنبش سبز مردم ایران چیست آقای امیری؟
پاسخحذفجنبش سبز حرکت مردم ایران بود برای گرفتن آزادی های سیاسی و حق حکومت بر سرنوشت خودشان در حالی که جنبش اشغال وال استریت بدون داشتن مطالبه‌های معنی دار و عملی صرفا اعتراض عده‌ای به پایان مستمری بی‌کاری است.
هم رده کردن این دو بی انصافی عمیقی در حق مردم ایران است.
اگرچه جنبش مردم ایران برای آزادی‌های سیاسی بود اما نباید فراموش کنیم که نبود آزادی اقتصادی مقدمه استبداد امروز ایران بوده است. اشغال وال استریت (درست یا غلط) در جهت کاملا معکوس محدود کردن آزادی های اقتصادی و بزرگ شدن نقش دولت تلاش می‌کند.
هر گردی گردو نیست دوست عزیز.