سرخ پوشان بنی هاشم

جلوی ساختمان تیاتر شهر جماعتی جمع شده اند. از سرچهار راه ولیعصر که نگاه می کنم یک جمعیت حدودا صد نفره را می بینم، صدای نوحه ای که از چندین بلندگو پخش می شود و پرچم سرخ رنگ بزرگی که از میان جمعیت افراخته شده و دور می چرخد. اولین چیزی که به ذهنم می رسد تعزیه خوانی است؛ پرچم سرخ تا بوده نشان شمر بوده؛ جلوتر که می روم می بینم نزدیک به 30 نفر کودک و جوان با زنجیرهای بر دوش ایستاده اند و کمتر از 100 نفر از مردم هم به تماشا گردشان جمع شده اند؛ یک نفر نوحه بی سوز و گدازی را با کسالت بارترین شیوه ممکن پشت بلندگو می خواند و آن وسط هم یک نفر پرچم سرخ را مدام می گرداند؛ هرچه چشم می چرخانم از بازیگران خبری نیست؛ معلوم می شود که تعزیه نیست؛ دسته عزاداری است؛ پرچم سرخ هم دیگر نشان شمر نیست؛ رویش با رنگ «زرد» نوشته اند «یا حسین»!