خیلی ها نوشتند در سوگ انسان آزاده ای که شهوت قدرت را سرکوب کرد تا چشم بر روی ناحق نبندد؛ از خیلی ها انتظار بود و نوشتند؛ از بسیاری دیگر انتظاری هم نبود اما باز هم نوشتند؛ در این میان از یک نفر انتظار بسیار بود اما ننوشت؛ «محمد نوری زاد» این بار هم غافل گیرمان کرد و به جای نوشتن عمل کرد. از نگاه من راهی که محمد نوری زاد در آن گام نهاده، درست همان راهی است که «حسین علی منتظری» بیست سال پیش انتخاب کرد؛ نوری زاد صبر نکرد تا به قم برسد و فریاد بزند «منتظری مظلوم، راحت ادامه دارد»؛ او خیلی زودتر قدم در راه بی برگشت گذاشت.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر