«...دریاب که می خواهم چه بگویم: احترام به مصیبت از بی فکری کودکانه بسیار خطرناک تر است. آیا می دانی پیش شرط همیشگی مصیبت چیست؟ وجود آرمان هایی که آنها را گرامی تر از زندگی بشر می دانند. و پیش شرط جنگ چیست؟ همان مطلب. آنان تو را به سوی مرگ می رانند چرا که احتمالا چیزی بزرگتر از زندگی تو وجود دارد. جنگ فقط در جهان مصیبت می تواند وجود داشته باشد؛ انسان از آغاز تاریخ تنها جهان خشونت را شناخته و نتوانسته پا را فراتر از آن بگذارد. عصر مصیبت تنها با انقلاب سبکباری پایان می یابد...»
جاودانگی، میلان کوندرا، بخش سوم: «رفیق شفیق گورکنان خود»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر