فراخوان محبوب ترین کتاب داستانی وبلاگ نویسان ایرانی را که از طرف «خوابگرد» دیدم از خوشحالی در پوست نگنجیدم. خیلی وقت بود که دلم می خواست کمی از فضای سیاست دور شوم و دوباره بتوانم در زمینه فرهنگ و هنر چیزی بنویسم، اما وقتی لیست آثار منتشر شده در سال 87 را که در انتهای پست خوابگرد دیدم حسابی ذوقم کور شد. من حتی یکی از این آثار را هم نخوانده ام! اما این قطعا همه ماجرا نیست.
اول اینکه خوشبختانه هنوز تا پنجم خرداد ماه فرصت باقی است (که من همین جا از برگزار کننده این فراخوان درخواست می کنم این فرصت را تمدید کند) و اتفاقا نمایشگاه کتاب آغاز به کار کرده است. همه چیز فراهم است تا دست کم در این مدت چند مجموعه داستانی جدید را مطالعه کنم.
دوم اینکه در این فهرست نامی هم از استادی رفته که دست کم برای سمپادی های تهران شناخته شده است. زنده یاد محمد ایوبی که چندی پیش خبر درگذشتش مثل آواری بر سرم خراب شد. آقای ایوبی، کسی بود که اولین شعرم را اصلاح کرد و همیشه آرزو داشتم اولین داستانم را هم او پیش از همه بخواند که متاسفانه فرصت نشد. اما حالا فرصت مناسبی پیش آمده تا دست کم به بهانه دعوت خوابگرد، من آخرین اثر منتشر شده از استاد را بخوانم. دیگر بچه های علامه حلی یک هم اگر این مطلب را می خوانند نباید حتما فرصت را از دست نمی دهند: «صورتک های تسلیم» – محمد ایوبی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر