گاهی با خودم فکر می کنم حکایت سرزمین ما با کشورهای پیشرفته از یک نظر تفاوت جالبی دارد؛ آنجا دولت ها هزار و یک جور برنامه و طرح آموزشی می گذارند تا گام به گام فرهنگ توده مردم کشور را ارتقاء دهند؛ فرقی نمی کند از چه نظر؛ در زمینه رعایت موارد بهداشتی، رفتارهای اجتماعی، حقوق شهروندی، رعایت قانون، رفتار والدین با فرزندان و حتی در زمینه های جنسی و روابط شخصی نیز آموزش هایی در نظر گرفته می شود. اما اینجا و در سرزمین ما آموزش از بالا به پایین نیست؛ ایجا مردم هستند که باید گام به گام و با صبوری مسوولین کشور را تربیت کنند؛ برایشان کلاس های فشرده برگزار کنند؛ به فراخور زمان تشویق و یا تنبیهشان کنند تا شاید این مسوولین محترم و چهره های شاخص مملکتی بهبودی در وضعیت عقاید و رفتارشان پدید آید؛ خلاصه اینجا مسوولین گرامی مانند «آش کشک خاله» می مانند؛ همین هستند که هستند؛ عوض شدنی نیستند؛ یا مردم همت می کنند و تربیتشان می کنند یا که همه می سوزند و می سازند.
این همه را گفتم که به خبر حمایت مایلی کهن از صفایی فراهانی اشاره کنم؛ حکایت حاجی مایلی چیزی نیست که نیازمند توضیح باشد؛ اما همین حاجی مایلی هم امروز یک گام مثبت برداشته؛ بد نیست در راستای همان سیاست های تشویق و تنبیه همیشگی، از این اقدام جناب مایلی کهن هم حمایتی کنیم تا شاید دست از پاچه گیری های معمول بردارد و از این پس برای خبرسازی به امر خیر رو بیاورد. شما یک لطفی بفرمایید، باور کنید جای دوری نمی رود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر