مهندس ی. از در وارد شده و نشده با عصبانیت می گوید «به خدا اولین چیزی که آدم باید تو این مملکت یاد بگیره قسم دروغه». مرخصی ساعتی گرفته بود تا بالاخره قولنامه خانه ای که ماه ها دنبال خریدش بود را در بنگاه نهایی کند. تعریف می کند که بیخود و بی جهت 60 هزار تومان دیگر هم در بنگاه «پیاده شده»! بحث به فساد و دروغ رایج در کشور کشیده می شود و مهندس ی. از رده بندی جدید فساد دولتی در جهان خبر می دهد: «ایران فکر کنم 168 شده بود؛ یعنی افغانستان و یکی دو تا دیگه از ما بدتر بودن؛ نیوزیلند هم تو دنیا اول بود». مهندس س. بلافاصله و با لحنی سرشار از افسوس می گوید «اِ اِ اِ؛ من چند وقت پیش قرار بود برم نیوزیلند ها! ساعتی 20 دلار می دادن که پشم گوسفند بچینم»! هنوز انفجار خنده همکاران فروکش نکرده که هر کدام یکی یکی تایید می کنند «والا شرف داره به این کارمندی ما»!
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بیعملی و حسرت ابدی. من مدتهاست به این فکر میکنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزویاش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر