مهندس.س و مهندس.ی پشت میزشان نیستند؛ غیبتشان نسبتا طولانی شده است. وقت ناهار که برای گرم کردن غذا وارد آشپزخانه می شوم می بینم کنج آشپزخانه کز کرده اند؛ پچ پچ هایشان ناگهان قطع می شود، اما خیلی زود من را «خودی» تشخیص می دهند و مهندس.س ادامه قسمت شب گذشته سریال «ماریانا» را تعریف می کند.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر