«سکولارهای شرمگین» یادداشت قابل توجهی بود؛ هرچند به نظرم در برخی موارد نگاهی افراطی در نوشته حاکم شده است اما در کل با نظر نگارنده موافقم؛ من هم باور دارم سکولارها، غیرمذهبی ها و حتی اقلیت های مذهبی، نه تنها نیازی نیست که از ادبیات طیف اکثریت مذهبی پیروی کنند، بلکه «نباید» چنین رویه ای در پیش بگیرند. این کار را همان گونه که بارها تاکید کرده ام «غیراخلاقی» می دانم، ضمن اینکه دست کم در این مورد، این عمل غیر اخلاقی از لحاظ سیاسی هم نتایج ناگواری به همراه خواهد داشت. (به اشاره های یادداشت ذکر شده در مورد وقایع انقلاب 57 مراجعه کنید) نمی دانم تاکید بر این نکته ضروری است یا خیر که پیشنهاد فوق، به هیچ وجه در راستا و یا به معنای ایجاد تفرقه در جنبش سبز نیست. در این مور بیشتر می نویسم.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بیعملی و حسرت ابدی. من مدتهاست به این فکر میکنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزویاش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر