دنیای وبلاگ نویسی عرصه گسترده ای است که هرکسی از ظن خود یار آن می شود. اما برای من وبلاگ نمی تواند تنها مکانی برای درد دل های تنهایی، حکایت های روزمره و یا اظهار نظرات شخصی باشد. از نگاه من وبلاگ نویس باید برای مخاطب خود حرف تازه داشته باشد. نه اینکه لزوما در هر پست یک وبلاگ بخواهیم به دنبال یک کلاس آموزشی بگردیم، این غیرعملی و حتی کسالت بار است، اما اگر وبلاگی هیچ گاه نخواهد چیزی به دانسته های من بیفزاید من به زودی از پی گیری آن خودداری خواهم کرد. با این مقدمه کوتاه می خواهم به مسابقه وبلاگ نویس برتر دویچه وله برسم. امروز بالاخره در این مسابقه شرکت کردم و به وبلاگ کمانگیر رای دادم. (از اینجا در رای گیری شرکت کنید) وبلاگی که دست کم دو سال است آن را پی گیری می کنم و گمان می کنم بجز نکات مفیدی که در شیوه وبلاگ نویسی از آن آموخته ام، در موارد بسیاری از مطالب و حتی تحقیقات دست اول آن استفاده کرده ام. خلاصه کلام اینکه با احترام به دیگر نامزدهای این مسابقه، من کمانگیر را وبلاگ برتر در این فهرست می دانم.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بیعملی و حسرت ابدی. من مدتهاست به این فکر میکنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزویاش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
آقایی رفیق. چاکریم.
پاسخحذف