«...حکومت استبدادی اگر سده ها نیز بپاید حکومت روزانه است. این حکومت فاقد آینده است؛ بی آیندگی برای سرور مستبد و برای مردم در حکومت های استبدادی یکی از عناصر شیوه زندگی است. نه اینکه چنین حکومتی به مسئله حفظ حاکمیت نمی پردازد؛ اما حفظ قدرت در چنین حکومتی فقط در (زمان حال) و برای لحظه حال قابل درک و تحقق است و چیزی جز تلاش برای تنازع بقا نیست. سخن گفتن از امکان مدیریت بحران برای حکومت استبدادی نادرست است ... حکومت استبدادی مادام که قدرت سرکوبگری مردم و یا شکست دشمنان خارجی اش را با توسل به زور و خشونت در جنگ دارد بر اریکه قدرت می ماند و چون عمدتا به واسطه آلوده شدن به فساد رو به تباهی می گذارد و ضعیف می شود سقوط می کند. نه آن به معنای توانایی در مدیریت بحران است و نه این به معنای ناتوانی در انجام آن. آن به معنای موفقیت در تنازع بقا در لحظه حال است و این به معنی شکست در تنازع بقا...»
حسن قاضی مرادی/تاملی بر عقب ماندگی ما/فصل دوم (مولفه های طرح نظریه انحطاط ایران)
پی نوشت:
توضیح آبی رنگ را من باانگیزه روان سازی متن آورده ام.
توضیح آبی رنگ را من باانگیزه روان سازی متن آورده ام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر