«ملت فلسطین مقاوم ترین ملت تاریخ است»!

10 سال پیش و به مناسبت برگزاری مسابقات جام جهانی فوتبال در کشور ژاپن، خبرنگاری از نخست وزیر این کشور پرسید که پیش بینی وی از قهرمان مسابقات چه تیمی است. پاسخ آقای نخست وزیر تیم «ژاپن» بود. هنگامی که وی با چهره های شگفت زده خبرنگاران مواجه شد توضیح داد «من نخست وزیر مردم ژاپن هستم نه کشور دیگری». اظهار نظرهای یک رهبر، یک مسوول و یک نماینده در جهان سیاست همواره با اظهار نظرات کارشناسان و متخصصان متفاوت است. اظهار نظر نخست وزیر ژاپن نوعی افراطی و پررنگ شده از اینگونه اظهارات سیاستمدارانه بود که لزوما پایه و بنای کارشناسانه نداشت. با این حال اگر در موردی نظیر شانس پیروزی یک تیم فوتبال، کارشناسان بتوانند تا حدودی احتمالات را بررسی کنند، در زمینه هایی شبیه «میهمان نوازی»، «مهربانی»، «نوع دوستی»، «انصاف»، «سخت کوشی» و دیگر صفاتی که غالبا بار معنایی مثبتی نیز دارند حتی کارشناسان و متخصصان هم نمی توانند معیار مشخصی ارایه کرده و ملتی را نسبت به ملت دیگری برتری دهند. اتفاقا در چنین مواردی است که دست سیاستمداران نیز باز می شود تا از جانب مردم کشور خود و شهروندانی که نمایندگیشان را بر عهده دارند فخر فروشی کرده و رجز بخوانند.

حال و شاید برای اولین بار در جهان رهبری پیدا شده است که ترجیح می دهد افتخارات را از کشور خود دریغ کرده و مدالشان را بر سینه ملتی دیگر بیاویزد. (از روزنامه «بهار» بخوانید) جالب آنجا است که این افتخار اتفاقا از معدود افتخاراتی است که نه تنها جامعه ایرانی، که حتی دستگاه تبلیغاتی خود نظام نیز بر آن تمرکز ویژه ای دارند. نظامی که بخش عمده ای از تاریخ خود را صرف پدیده ای به نام «دفاع مقدس» کرده است امروز مدعی می شود که «ملت فلسطین مقاوم ترین ملت تاریخ است». چه خوب که «محمد جهان آرا» دیگر در جمع ما نیست تا ببیند خون یارانش پس از به ثمر نشستن چگونه نادیده گرفته می شود.