گاه انسان مسوولیت هایش را خود انتخاب نمی کند، به او تحمیل می کنند. از همان زمان که به دنیا می آید به او می آموزند که باید «فرزند» خوبی باشد. بعدها احتمالا به تناسب می آموزد که باید یک «برادر» یا «خواهر» خوب باشد. یک «دوست» خوب بودن را انسان خود انتخاب می کند اما یک «دایی» خوب بودن از آن وظایفی است که هیچ نقشی در آن ندارید. از دیروز من فهمیدم که از این پس وظیفه دارم یک «عمو»ی خوب هم باشم. به چشم. مبارک باشد.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر