مهندس ق. مدتی است در فکر مسافرت به کانادا است اما دست کم به یک دلیل دودل شده است:خدا! امروز با مهندس ی. درد دل می کرد و از مشورتش با «دکتر» می گفت که گویا چیزی بیشتر از یک دوست قدیمی است و احتمالا یک «مراد» برای مهندس ق. به حساب می آید:
مهندس ق: می گفت اونجا از خدا دور می شی. یعنی خودتی و خودت دیگه! کم کم شل می شی. اینجا همین که هر روز صدای اذان به گوشت می خوره کلی تاثیر داره. مدام برات یادآوری می شه.
مهندس ی: پس اصلا خارج نباید رفت؟
مهندس ق: می گفت مثلا مالزی بهتره. اونجا هم حداقل صدای اذان رو هر روز می شنوی.
می دانم که حق ورود به این گفت و گو ها را ندارم، اما حرف هایی توی دل آدم می ماند که نمی تواند نگوید، گفتم اینجا بنویسم، دست کم اینجا برای خودم بنویسم اگر خدایی هست که به یک کشور نزدیک تر از کشور دیگر است که خدای ضعیف و حقیری است! اگر تنها تکرار هر روزه و اجباری یک نوا است که انسان را مذهبی نگه می دارد، چرا نباید به این اندیشید که آن مذهب تنها یک تلقین اجباری است؟ یک فضا سازی که مثل گرداب شما را در بر گرفته و تا زمانی که درونش غرق هستید گزینه دیگری ندارید و اگر از آن فاصله بگیرید فراموشش می کنید؟
باور نکن این حرف همکارای نازنین ته دل باشه. این طور حرف زدن هم از آن اداهایی همست که این آدم‌ها ناخودآگاه یاد می‌گیرند بیارند. اگر نگران صدای اذان هستند که همین تکنولوزی غربی کمک می‌کنه مثلن ساعت دیواری‌شون سر موقع براشون اذان بگه. مجسدهای اینجا هم که هر روز مناره‌هاشون با پولی که از ایران و عربستان میرسه بلندتر میشه. جماعت مسجدرو هم (اون هم از نوع غیر ساندیسی) اینجا بیشتره تا توی ایران.
پاسخحذففقط توفیق اجباری شنیدن صدای اذان نمیتونه از مردم محل سلب آسایش کنه
ey kash oon mohandes tozih midad ke shol mishi yani che? haha
پاسخحذف