رادیوی تاکسی روشن است و برنامه صبحگاهی در حال پخش. به مناسبت نزدیک شدن به روزهای پایان سال گزارشی تهیه شده که شهروندان از اختلاف قیمت در نقاط مختلف شهر گله می کنند. تقریبا بدون استثنا تایید می کنند که قیمت ها در سطح شهر و حتی گاه در یک محله کاملا متغیر است و از این بابت نظارت دقیقی وجود ندارد. یکی دو نفر هم می گویند که گاه با فروشندگان وارد بحث و جدل می شوند اما زمانی که گزارشکر از آنان می پرسد آیا تا کنون شکایت خود را از طریق شماره تلفن 124 (گویا مسوول رسیدگی به همین گران فروشی ها است) پی گیری کرده اید همگی جواب منفی می دهند.
من گمان نمی کنم دلیل اول پی گیری نکردن شکایات بی اعتمادی به دستگاه رسیدگی باشد. دست کم این دلیل زمانی منطقی به نظر می رسد که مواردی هرچند محدود یافت شوند که به صورت تجربی از بی تاثیر بودن این شکایات گلایه کنند. زمانی که دست کم شهروندان جامعه آماری مورد نظر به صورت صد در صد اعتراف می کنند که هیچ گاه نارضایتی خود را به عنوان یک شکایت پی گیری نکرده اند، من گمان می کنم باید مشکل را در یک فرهنگ بیمار اجتماعی جست و جو کرد. فرهنگی که به صورت سنتی «غرزدن» را به یک اعتراض پی گیر و موثر ترجیح می دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر