شایان: «کنسرتوهای براندنبورگ: نمونههایی از بهترین و شگفتانگیزترین کارهای باخ، نمایش هنر و دانش بزرگترین موسیقیدانی که جهان تا به امروز در خود دیده است.» گِلِن گولد، نوازندهی پیانو
نام اثر: کنسرتو شماره ۴ براندنبورگ در سُل ماژور، ویلن و دو فلوت (BWV 1049)
آهنگساز: یوهان سباستین باخ (در تاریخ ۱۷۲۱ میلادی)
اجرا و ضبط: ارکستر فستیوال باخ به رهبری هلموت ریلینگ (در تاریخ ۱۹۸۵ میلادی، سالروز ۳۰۰ سالگی باخ)
موومان اول این اثر را از اینجا+ دانلود کنید.
این موسیقی مجلسی سرشار است از شور و شادی و طراوت؛ طبیعتاً یوهان سباستین باخ، كنسرتوهای براندنبورگ را در دوران شاد زندگىاش (۱۷۲۱-۱۷۱۹) تصنیف کرده است. وی این آثار را به پسر دوک براندنبورگ، که خود نوازندهی فلوت بود، تقدیم کرد. گرچه نتوانست در آن دربار مقامی به دست آورد.
کنسرتوهای براندنبورگ از شش «کنسرتو گروسو» برای سازهایی چون ویلن، ویولا، هورن، آبوا، فاگوت، فلوت، ترومپت، و هارپسیکورد تشکیل شدهاند. کنسرتو گروسو فُرمی از موسیقیست که در آن دو گروه نابرابر از سازها با یکدیگر مقابله میکنند. گروه اول چند تکنوازند که به آنها کُنچرتینو یا گروه سُلو گفته میشود و گروه دوم را باقی مجموعه ارکستر تشکیل میدهند. (آثار کلیدی موسیقی - ژان ژاک سولی، گی للون - ترجمهی دکتر محمد مجلسی) در کنسرتوهای براندنبورگ نیز، کنچرتینو با بقیه سازهای ارکستر از در رقابت وارد میشود. گاه به گاه، گروهی از تکنوازان از ارکستر جدا میشوند و با یکدیگر، یا با ارکستر گفتگو میکنند. به طور کلی، تضاد میان تکنوازان که ملودیهای پُر زرق و برق را به نمایش میگذارند و باقی ارکستر که اغلب آنان را همراهی میکنند یا پاسخ میدهند، کاملاً مشهود است. گفتنیست که آهنگساز تحت تاثیر ویلن کنسرتوهای ویوالدی، ترتیب سه موومان تند، آهسته، تند را در این آثار به کار برده است.
کنسرتوهای براندنبورگ، امروز به بخش جداییناپذیر هر اجرا و رپرتوار آثار باخ بدل شدهاند. فُرم مدرن و دقیق این قطعات، تایید میکند که باخ متعلق به همهی دورانهاست؛ همانطور که منتقد روزنامهی گاردین توصیف میکند:«موسیقى باخ نه فقط زیبا، بلكه با عظمت و حیرتآور است و جنبه فرا انسانىاش همه را مسحور مىكند.»
پینوشت:
«مجمع دیوانگان» مشتاقانه از انتشار یادداشتهای شما استقبال میکند. یادداشتهای وارده خود را به نشانی «arman.parian[at]gmail» ارسال کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر