اصل 95 پیش نویس قانون اساسی (از اینجا دریافت کنید) تاکید داشت: «اعلان جنگ ومتاركه آن و پیمان صلح پس از تصویب مجلس شورای ملی با رییس جمهور است مگر در موارد فوری و اضطراری كه رییس جمهور با مشورت هیأت وزیران تصمیم می‌گیرد». بدین ترتیب در برابر تصمیم آغاز یا پایان جنگ که عواقب آن به صورت مستقیم تمامی مردم را در بر می گیرد در درجه اول این مجلس نمایندگان مردم است که باید تصمیم گیرنده باشد. هرچند این وظیفه در شرایط اضطراری به مشورت رییس جمهور با هیات وزیران محول شده بود. با این حال در جریان مذاکرات مجلس خبرگان قانون اساسی، این اختیار از مجلس گرفته شد. در قانون مصوب، جایگزینی برای اصل 95 پیش نویس وجود ندارد و تنها در اصل 110 قانون اساسی سال 58 و در یکی از بندهای مشخص کننده وظایف رهبری می خوانیم: «اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروها به پیشنهاد شورای عالی دفاع».
بدین ترتیب در اولین گام، هرگونه دخالت مردم و یا نمایندگان آنان در تصمیم گیری پیرامون آغاز و یا پایان جنگ از مواد قانون اساسی حذف شده و این مسئله بر عهده رهبر و مشاوران شورای عالی دفاع گذارده شد. با این حال کار به همین جا ختم نشد و بعدها در جریان بازنگری در قانون اساسی این اصل بار دیگر تغییر کرد تا امروزه ذیل اصل 110 قانون اساسی و در یکی از بندهای اختیارات رهبری بخوانیم: «اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروها».
پی نوشت:
برای آشنایی با پیشینه بررسی تطبیقی قانون اساسی با پیش نویس آن به بخش «قانون بدانیم» مراجعه کنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر