کیست که نداند «سپاه» مجری کودتای 22 خرداد بود؟ و کیست که نداند سرکوب های خونین اعتراضات مردمی همه برای تشکیل حکومتی مخوف و غیرپاسخ گو بود تا سپاه بتواند شاه راه های اقتصادی را یکی پس از دیگری در اختیار بگیرد؟ با این حال به نظر می رسد علی رغم موج نفرتی که از جنایات سپاه در جامعه به وجود آمده است، همچنان جو غالب ترجیح حرکت مسالمت آمیز در مسیر «راه سبز امید» است تا توسل به خشونت.
مدت زیادی از عملیات انتحاری سیستان نگذشته است؛ با این حال در همین مدت کوتاه هم می توان دریافت که فعالان جنبش سبز قصد ندارند کشته شدن تعدادی از فرماندهان سپاه را «به فال نیک» بگیرند. ادبیات رایج این روزها سخن گفتن در سرزنش و نکوهت از خشونت است. اگر کسی هست که گمان می کند محکوم کردن خشونت، حتی اگر علیه نیروهای منفوری چون سپاه صورت پذیرد امری «طبیعی» است، باید برایش یادآور شویم: ما جوانان نسلی هستیم که در آن کشته شدن ترویج و کشته شدن تقدیس می شد؛ «مرگ بر مخالف من» ایدئولوژی رایج بود و در و دیوارهای شهرمان پر از تصاویر و شعارهایی در مدح جنگ و خون ریزی بود؛ اگر امروز به واقع انزجار از خشونت «طبیعی» باشد، پس اتفاقی شگرف رخ داده است.
پی نوشت:
شعار سپاه پاسداران انقلاب همچنان «و اعدوا لهم مااستطعتم من قوه» است. کاش بفهمند که وقتی دشمنانشان هم به مانند خودشان تصور می کنند «انصر بالرعب» پس ایرادی در کار وجود دارد.
«این حقیقت مکدر» بی ارتباط به این نوشته نیست.
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر