سه سال پیش و برای تهیه گزارشی(*) از فعالیت های دانشجویی در دانشگاه آزاد با تعدادی از فعالان این دانشگاه در چند شهر مختلف کشور آشنا شدم. پای درد دل های این دوستان که بنشینی حرف بسیار دارند؛ فعالیت های سیاسی-اجتماعی در دانشگاه آزاد با دانشگاه های دولتی قابل مقایسه نیست. فشارها بر دانشجویان این دانشگاه بسیار بیشتر و پشتوانه آنها بسیار کمتر است. اگر در سال های پیش با صدور یک حکم تعلیق برای یک دانشجوی دولتی، (مثلا در دانشگاه تهران) سر و صدای تمام رسانه ها بلند می شد و حتی در دانشگاه های مختلف به موضوع واکنش نشان داده می شد، در مورد دانشجویان دانشگاه آزاد اخراج های گروهی هم هیچ واکنشی را به دنبال نداشت. آن زمان با خود فکر کردم که جدا از مسوولین دانشگاه آزاد، دانشجویان دولتی هم در حق یاران دبستانی خود در دانشگاه های آزاد کم انصافی کرده اند و شاید آنها را با نگاهی بیگانه از جنبش دانشجویی نگریسته اند.
این روزها دانشجویان دانشگاه آزاد تهران مرکز در مرکز توجهات افکار عمومی قرار گرفته اند. خروش کم سابقه دانشجویان این دانشگاه و مقاومتشان در برابر فشارهای عوامل کودتا حیرت همه را برانگیخته است. از چند دانشگاه آزاد دیگر (به ویژه واحد بومهن) هم اخبار مشابهی شنیده ام. گمان می کنم زمانه در حال تغییر است؛ شاید برای دانشجویان دولتی هم فرصت مناسبی باشد که با حمایت از هم کلاسی های خود در دانشگاه آزاد خاطرات تلخ گذشته را پاک کنند.
پی نوشت:
* گزارش «انتقاد فعالان دانشجویی از محدودیت های دانشگاه آزاد» را از سایت خبری آفتاب بخوانید، با این توضیح که تیتر پیشنهادی من «آنها دانشگاهی آزاد می خواهند» بود.
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر