مهم نیست که شما دانشجو باشید یا نه، مهم نیست که اصلاح طلب باشید یا اصول گرا یا اصلا کمونیست و حتی سلطنت طلب؛ تنها سر سوزنی انصاف کافی است تا با من هم نظر شوید که «دفتر تحکیم وحدت آبروی جنبش دانشجویی است».بیش از پنج سال در انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شریف فعال بودم و در تمام این مدت نسبت به مواضعی که تحکیم اتخاذ کرده است نوعی نگاه انتقادی داشته ام، اما این مسئله هیچ گاه سبب نخواهد شد که از تحسین این دانشجویی ترین نهاد کشور منصرف شوم. دفتر تحکیم وحدت دست کم در ده سال گذشته که من از تاریخچه آن اطلاع دارم همواره اشتباهاتی مرتکب شده که گاه بسیار بزرگ و پرهزینه بوده است، اما بدون تردید همین اشتباهات نشانه ای دیگر از استقلال و دانشجویی بودن این نهاد است و اگر غیر از این بود باید نسبت به آن شک می کردیم. اختلاف نظرهایی که گاه به جنجال و درگیری هم کشیده شده است هیچ گاه دست از سر دفتر تحکیم برنداشته است اما این نیز بزرگترین سند برای نشان دادن پویایی تحکیم و حضور نظرات و اندیشه های گوناگون در درون آن است. با این حال و در تمام این مدت تنها نکته ای که دوست و دشمن ناچار به اعتراف آن هستند این است که تحکیم همواره خود بهای تصمیماتش را پرداخته و درست یا غلط اگر قرار بوده برای اهداف و آرمان هایش هزینه ای بپردازد این هزینه را از کیسه عمر و اعتبار اعضایش پرداخت کرده است.
برای تحسین کردن دفتر تحکیم هیچ نیازی نیست تا به یاد بیاوریم دیگر گروه هایی که نام دانشجویی بر خود می گذارند چه کسانی هستند؛ هیچ نیازی نیست که به یاد بیاوریم پایگاه های مقاومت بسیج در دانشگاه ها نیروهای شبهه نظامی خود را با پسوند دانشجویی به کار می گیرند، هیچ نیازی نیست به یاد بیاوریم که جنبش به اصطلاح عدالت خواهی و کاریکاتورهایی همچون «انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل» چه مزدورخانه هایی هستند تا لب به تحسین دفتر تحکیم بگشاییم؛ تحکیم در نبود این همه تعفن هم همچنان درخشان خواهد بود.
استقلال تحکیم برای هر دولتی که جز تملق و چاپلوسی و وابستگی و سرسپردگی چیزی را نمی پذیرد به مانند خاری در چشم خواهد بود و دولت نهم طی نزدیک به چهار سال نشن داده که در این زمنیه سرآمد بوده است. این روزها دولت مردانی که عرضه اداره کردن یک نانوایی را هم نداشتند اما دربالاترین مقامات کشوری قرار گرفته اند تمام توان ناچیز خود را به کار بسته اند تا اگر نه می توانند از پس مشکلات ناشی از گرانی در داخل برآیند و اگر نمی توانند آبروی از دست رفته کشور را در جهان بازیابند و از بدیهی ترین حقوق ایران در عرصه بین المللی دفاع کنند دست کم این آزادترین نهاد دانشجویی را سرکوب کنند تا اگر نامی به نیکی از خود بریادگار نمی گذارند با لعن و نفرین نامشان را ماندنی کنند. اما ای کاش یکی پیدا می شد و به این جماعت می گفت: «تحکیم زنده است تا دانشگاه و دانشجویی برجا است».
(آذر روز -نهم- بهمن ماه 87)
ما ارادت داریم آرمان جان!
پاسخحذفبیا ببینیمت آقا یک دست حکم بزنیم با هم!!!