خطیب این هفته نماز جمعه تهران اعلام کرده اند که «هجوم به اسراییل به مصلحت کشور نیست». آیت الله امامی کاشانی فرموده اند که در این مورد «سیاست ایران باید سیاست صبر باشد نه سیاست فریب و هجوم». با دیدن این خبر دو نکته مثبت و منفی به ذهنم رسید:نکته مثبت اینکه هنوز هم مصلحت اندیشی در بین سنتی ترین سران کشور از بین نرفته است. اعتراف می کنم که آدم محافظه کاری هستم اما باور کنید این مورد در هر صورت جای شکر دارد. جالب تر اینکه این مصلحت اندیشی نه تنها وجود دارد، بلکه مذموم هم شمرده نمی شود و برای مثال امام جمعه تهران از بیان آن هیچ ابایی ندارد. (البته شاید این شبهه وارد دانسته شود که به نظر تنها برخی حق دارند که مصلحت اندیش باشند و برای دیگران مصلحت اندیشی عین بزدلی، وادادگی و خیانت است).
اما نکته منفی ماجرا را در قالب یک پرسش مطرح می کنم: آیا مقام معظم رهبری که حکم جهاد با کافر حربی را در مورد حمله اسراییل به غزه صادر کردند از این مصلحت غافل بودند؟ باز هم باور کنید که من هیچ قضاوتی در این مورد ندارد، من فقط دلم برای آن دویست-سی صد نفری می سوزد که پنج-شش روز تمام در فرودگاه مهرآباد اردو زده بودند که بروند و در عزه بجنگند. خوب این مصلحت نظام اگر زودتر اعلام می شد این بندگان خدا هم اینقدر معطل نمی شدند! (البته باز هم این شبهه وارد است که: خوب اگر معطل نمی شدند سفر سوریه را هم از دست می دادند)!
اصلا فراموش کنید، خر ما از کرگی دم نداشت!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر