یادداشت وارده: شلوار جین، موسیقی غربی، و [انتخابات آزاد]

یادآوری: «یادداشت‌های وارده»، نظرات و نوشته‌های خوانندگان وبلاگ است که برای انتشار ارسال شده‌اند و «لزوما» هم‌راستا با نظرات نگارنده «مجمع دیوانگان» نخواهند بود.

سهراب نوروزی - چندین روز بعد از اظهار نظر نتانیاهو در مورد نبود آزادی در ایران که گفته بود «اگر ایرانی‌ها آزاد بودند، شلوار جین می‌پوشیدند و به موسیقی غربی گوش می‌داند و انتخابات آزاد داشتند»، کمپین‌های اینترنتی مختلفی راه افتاد که هدف اصلی از آن‌ها گویا مسخره کردن و به چالش کشیدن این حرف نتانیاهو بوده است. کار اصلی اعضای این کمپین‌ها پوشیدن جین و گوش دادن به موسیقی غربی و انداختن عکس و انتشار آن در اینترنت است که نشان دهند ...

راستی این کمپین‌ها چه چیزی را می‌خواهند نشان دهند؟ که ما ایرانیان جین می‌پوشیم و به موسیقی غربی گوش می‌دهیم؟ که نتیانیاهو حرف مفت زده در مورد ایرانیان؟ اگر چنین است چرا در هیچکدام از این کمپین‌های اعتراضی کسی به بخش سوم حرف‌های نتانیاهو اعتراض نکرده؟ چرا فقط اعتراض به بخش اول و دوم (جین و موسیقی غربی) صورت گرفته؟ آیا کسی جملات نتانیاهو را آخر نخوانده؟

پاسخ‌های احتمالی به این پرسش چنین می‌تواند باشد (هر کدام به تنهایی یا ترکیب این‌ها):

1- پوشیدن جین و گوش دادن به موسیقی غربی و به رخ کشیدن آن در اینترنت بسیار ساده‌تر است از نشان دادن این واقعیت که ما انتخابات آزاد نیز برگزار کرده‌ایم.

2- نتانیاهو در مورد اول و دوم حرف مفت زده اما در مورد سوم حق مطلب را ادا کرده، چون ما انتخابات آزاد در ایران نداریم.

3- مسوول انتخابات آزاد مردم نیستند و در نتیجه این وظیفه حکومت است که واقعیت را به گوش جهانیان برساند.

4- حساب ما مردم از حکومت جداست و این وظیفه ماست که به جهانیان گوشزد کنیم ما مردم متمدنی هستیم چرا که آزادی پوشیدن شلوار جین و گوش دادن به موسیقی غربی را داریم و در ضمن شتر هم سوار نمی‌شویم (گویا از مهمترین فعالیت‌های ایرانیان خارج نشین است که به دوستان خارجی خود همواره گوشزد کنند که حساب مردم ایران از حکومت‌شان کاملا و بنیادن جداست، چرا که تنها در این صورت است که شاید بتوانند حیثیت بر باد رفته‌ی ایرانیان را کمی به دست آورند.)

پاسخ هر چه باشد نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که معترضان اساسا متوجه نشدند که مهمترین بخش سخنان نتانیاهو نه عدم آزاد در پوشش و موسیقی که عدم آزادی در انتخابات بوده است. هدف اصلی او این بوده که بگوید روحانی در واقع منتخب مردم ایران نیست و در نتیجه مشروعیت ندارد.

حال پرسش این است که اگر ما باور داریم که انتخابات اخیر (در حد قابل قبولی) آزاد بوده و روحانی نماینده مشروع و قانونی مردم ایران است، آیا این وظیفه ما نیست که از او در برابر نتانیاهو حمایت کنیم؟ آیا وظیفه ملی ما ایجاب نمی‌کند همانطور که از حیثیت ایرانیِ خود در مورد جین و موسیقی غربی دفاع کردیم، در مقابل این تهمت بسیار بزرگتر نیز تمام قد بایستیم و اعلام کنیم که اتفاقا در این مورد خاص روحانی نماینده آزاد، مشروع، و قانونی ایران است؟ و نیز متوجه باشیم که این اعاده‌ حیثیت به معنای پذیرش تمام و کمال تصمیمات روحانی نیست، اما پرداختن به اشکالات و ایرادات وی، یک مسئله‌ی داخلی است و باید در داخل حل شود.

چه می‌شد اگر آنقدر که به شلوار جین و موسیقی غربی اهمیت دادیم، به رییس جمهوری که انتخاب کرده‌ایم نیز اهمیت می‌دادیم، چرا که در نهایت نتانیاهو و اوباما، نه با من و شما که با رییس جمهور ما طرف هستند.

پی‌نوشت:

«مجمع دیوانگان» مشتاقانه از انتشار یادداشت‌های شما استقبال می‌کند. یادداشت‌های وارده خود را به نشانی «arman.parian[at]gmail» ارسال کنید.