پرسش‌هایی پیرامون دلایل واهمه از «برجام دو»

نویسنده: خسرو شکوری - «برجام دو همان اقدام مشترک ملی در داخل کشور است که با وحدت، آشتی و با همدلی شروع خواهد شد؛ برجامی که قبل از اقتصاد از اخلاق آغاز می‌شود». (از پیام نوروزی آقای روحانی)

«برجام دو و سه و غیره باید به وجود بیاید تا بتوانیم راحت زندگی کنیم. این منطقی است که سعی می‌کنند در میان نخبگان جامعه و از سوی نخبگان جامعه به افکار عمومی جامعه منتقل کنند. معنای این حرف چیست؟ معنای این حرف این است که جمهوری اسلامی از مسائل اساسی که به حکم اسلام و برجستگی‌های نظام جمهوری اسلامی به آن پایبند است صرف نظر کند. از فلسطین و حمایت از مقاومت در منطقه صرف نظر کند. از مظلومان منطقه مانند مردم یمن، بحرین و غیره پشتیبانی و حمایت سیاسی نکند». (از سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای در مشهد)

·         در تعریف آقای روحانی، برجام دو، پیش‌شرط اینکه «بتوانیم راحت زندگی کنیم» نیست؛ بلکه «قبل از اقتصاد، از اخلاق آغاز می‌شود». اگر می‌شد چنان برنامه محتملی را اجرا کرد با حذف تهمت، دروغ، رشوه و فساد، زندگی مردم به سمت «خوب‌تر شدن» می‌رفت. ولی سخت و صادقانه کار کردن همچنان پیش‌شرط مهم‌تری برای راحت زندگی کردن بود.

·         اصطلاح برجام دو را برای اولین بار آقای روحانی به کار برد و نمونه‌ای از مطرح کردن، تکرار یا تشویق آن از طرف یک سیاستمدار یا رسانه غربی موجود نیست. گفتن اینکه «سعی می‌کنند در میان نخبگان جامعه و از سوی نخبگان جامعه به افکار عمومی جامعه منتقل کنند» یعنی یک منبع خارجی، یک بیگانه، یک «دشمن» منبع این پیام است و آقای روحانی در حال انتقال آن هستند.

·         آقای روحانی چندین بار و از جمله در همین پیام توضیح دادند که برجام دو ناظر به مسائل «داخل کشور» است. از بین فلسطین، حمایت از مقاومت، مردم یمن، بحرین و غیره... کدام یک از مسائل داخل کشور است؟

·         آقای روحانی با دعوت به وحدت، آشتی، همدلی و اخلاق خواستار «صرف نظر» از تفرقه، دعوا، دشمنی و بی‌اخلاقی شده است. از بین این چهار رذیلت، کدام یک از «مسائل اساسی» است که جمهوری اسلامی «به حکم اسلام و برجستگی‌های نظام» به آن‌ها پای‌بند است؟

آقای روحانی به زبان ساده می‌گوید همچنان که در سیاست خارجی برنامه‌ای تدوین کردیم تا به مرور مسائل خود را حل کنیم، نیاز به برنامه‌ای برای حل مسائل داخلی داریم. کسانی که با این نطر مخالفت می‌کنند یا معتقدند مشکل داخلی نداریم، یا حل مشکلات نیاز به برنامه جامع ندارد. هر چه غیر از این، اساساً پاسخی به دعوت آقای روحانی نیست.

حالا سوال اینجاست که آیا ما مشکل داخلی نداریم؟ فرض کنیم در سال  ۸۸ اتفاق خاصی نیفتاد، چند میلیون نفر به خیابان نیامدند، چند هزار نفر زندانی نشدند، چند صد نفر کشته نشدند و چند نفر محصور و ممنوع التصویر و ممنوع المنبر نشدند. آیا رای آوردن۴۴ از۴۵ فرد معرفی شدۀ آقایان خاتمی و هاشمی برای دو مجلس، رای اول شدن آقای هاشمی، حذف تمامی چهره‌های اصولگرای تهران از مجلس شورا، رد صلاحیت آقایان یزدی و مصباح برای مجلس خبرگان با رای مردم و آخرین نفر بودن آقای جنتی در انتخاباتی که خود مسئول بررسی صلاحیت دیگران بوده مساله بزرگی محسوب نمی‌شود؟ آیا پیام انتخابات اخیر جز اثبات قطبی بودن شدید جامعه و معترض بودن آن به وضعیت حاضر است؟

آقای روحانی بزرگواری مردم در چشم پوشی از اشتباهات سال ۸۸ را درک کرده و به عنوان فردی دلسوز به مردم و نظام با مطرح کردن برجام دو در صدد ارایه راه آبرومندانه‌ای برای برون رفت از انسداد موجود است. قاعدتاً جز نیت خیر برای کار ایشان قابل تصور نیست. در مقابل آیت الله خامنه‌ای مهم‌ترین استدلال‌شان برای عدم مذاکره با آمریکا این بود که «این کار ما را در افکار عمومی ملت‌ها و دولت‌ها به تذبذب متهم می‌کند». آیا ایشان نگران نیستند که این سطح از مغالطه، طفره روی و آدرس غلط دادن درباره طرح برجام دو، نظام را در «افکار عمومی مردم ایران» به چیز بدتری متهم خواهد کرد؟

پی‌نوشت:

«مجمع دیوانگان» مشتاقانه از انتشار یادداشت‌های شما استقبال می‌کند. یادداشت‌های خود را به نشانی «arman.parian[at]gmail» ارسال کنید.