کتاب قوانین و مقررات تبلیغاتی کشور را می‌توانید از اینجا (+) دانلود کنید. در اصل ۲۵ از ضوابط آگهی‌های رادیویی و تلویزیونی صراحتا آمده است: «تعیین جایزه برای تشویق مخاطبین آگهی به خرید و مصرف بی‌رویه مجاز نیست».
درک دلایل این ممنوعیت نیز بسیار ساده است. فروش کالا به قصد شرکت در یک قرعه‌کشی، مصداق صریح و بارز تعریف «لاتاری» است. تفاوتی نمی‌کند که شما برای شرکت در لاتاری یک برگه کاغذ بخرید یا یک رب گوجه! اما چه کسی است که هر روز در معرض انبوهی از تبلیغات تلویزیونی دقیقا با همین وعده شرکت در قرعه‌کشی برخورد نکرده باشد؟ آش آنقدر شور شده که دیگر کار از پخش تبلیغات تولیدکنندگانی که از این مسیر می‌خواهند فروش خود را افزایش دهند گذشته و خود صدا و سیما هم در برنامه‌های مختلف شیوه تبلیغات مشابهی در پیش گرفته و مثلا در برنامه‌های ورزشی مردم را تشویق می‌کند که با ارسال پیامک در یک قرعه‌کشی شرکت کنند.
حال و در شرایطی که چندین سال است صراحت قانون تبلیغات در تلویزیون ملی نقض می‌شود، بالاخره «شورای نظارت بر صدا و سیما» تذکری بابت تبلیغات تلویزیونی به جناب ضرغامی داده است.(+) هرچند متاسفانه این تذکر هم هیچ اشاره‌ای به صراحت نقض قانون و تبدیل تلویزیون ملی به یک بنگاه لاتاری عظیم ندارد، اما در جریان این تذکر می‌توان بر روی چند نکته عمیق شد.
تلبیغات، از بارزترین و عریان‌ترین ملزومات اقتصاد سرمایه‌داری است. جایی که همه چیز را جذب مخاطب حداکثری تعیین می‌کند و ذائقه عمومی جامعه در سریع‌ترین حالت ممکن به شیوه و سبک تبلیغات راه پیدا می‌کند. حال از مرور گلایه‌های هیات نظارت بر صدا و سیما می‌توان به چند ذائقه عمومی در جامعه ایرانی اشاره کرد که در تبلیغات تجاری کشور بازتاب یافته. این کلیدواژه‌ها می‌توانند اشارات جالبی در شناخت جامعه ایرانی باشند. توصیف گرایش‌های جامعه ایرانی را دقیقا از متن تذکر این هیات مرور می‌کنیم:
- «روی‌کردهای مادی‌گرایانه و روحیات عافیت‌طلبی در مقابل روحیه کار و تلاش»
- گرایش به «سبک زندگی غربی»
- گرایش به «استفاده از برندهای خارجی»
- «مال‌اندوزی کاذب و نامتعارف از طریق اهدای جوایز قرعه‌کشی». (همان گرایش به لاتاری)
- «استفاده از غذاهای آماده»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر